یادش بخیر خرداد 1385 اولین مطلب. وبلاگ و که نوشتم هیچوقت فکر نمیکردم اینجا واسم بشه یک صندوقچه خاطرات که گاه و بی گاه بیام تو این برهوت بی مخاطب و پیامهای قدیمی مخاطبینم مرور کنم چقدر واسه جمع آوری یه مطلب و نوشتنش اشتیاق داشتم و چقدر خوشحال بودم که بعضی ها از اینکه تونسته بودم کمکی بهش بکنم ازم تشکر میکردند. شاید یه روزی دوباره بنویسم شاید .

بیایید با هم مهربان باشیم. Be with whoever makes you smile. نخواست او به من خسته بیگمان برسد. شکنجه بیشتر از این که پیش چشم خودت. به راحتی کسی از راه ناگهان برسد. به آنکه دوستترش داشته به آن برسد. خدا کند که نه! .

دلتنگی های یک کرم دندون. آشپز خانه خانم استوکز در جنوب لندن. اجق وجق های بی اجازه. چند قدم نزدیکتر به خدا. دوست من و ام اس. بافتنی های یک زن عادی. درد دل با سایه های مجازی. آنالی در سرزمین شگفت زار. یا خ الی یا ل. ناگفته های زندگی من برای پسرم. ذهن نوشته های خانم و آقای اردیبهشتی.

دندانه حرکتی نوین در حوزه اطلاعرسانی دندانپزشکی. مدت زیادی از پایان کار این وبلاگ می گذرد.

آدما گاهی برای شروع دوباره, احتیاج به یک تلنگر دارن. حالا این تلنگر میتونه یک لحظه شاد باشه و یا یک اتفاق غمگین. بعد از دو سال سکوت سلام. هر از گاهي از روبه روي پنجره خيالمان رد مي شدي ولي حالا. ديگر رد پاي تو را هم نمي توان پيدا كرد. روزها مي گزرند اما از تو خبري نمي آورند. شايد روزي من فقط همين بود كه تو را تنها هنگامي كه با شتاب از كوچه باغ هاي ذهنم عبور مي كردي ملاقات كنم. از وقتي كه رفتي تنها طوفان به پشت پنجرمان مي كوبد.

بچه غول بی شاخ و دم. حفره های کوچک حفر می کنم. به خیال اینکه تونل های دراز به نور خواهند رسید. اما تنها از این کنج کمد به کنج دیگرش می رسم.