امروز هم مطابق معمول ن اتمام. خوش كرده ام كنارتو دل وا كنم كمی. همسایه ی همیشه ی ناآشنا سلام. صفحه زندگانی بی روح و كم دوام. جویای حال از قلم افتاده ها مباش. در پیشگاه روشن آیینه می زنم. جامی به افتخار تو با باد روی بام. باشد برای بعد اگر حرف دیگری است. نوشته شده در Fri 15 Apr 2016. و به نام آنکه دل.

بت ها چه غم انگیز رهایت کردند . مریم هستم شاعری کوچک از دیار بی برگی. میسرایم برای فرداهایی که هرگز نخواهند آمد. فرداهای محکوم به مرگ! میسرایم برای بعضی ها که. هی! شعرهایم را به دار نقد بکشید این مرگی ست که به دلنوشته هایم زندگی میبخشد. سپاسگذارم از دست های مهربانتان. شعرای این حقیرو بدون ذکر اسم جایی درج نکنید. تو عاشق مهتاب و خورشیدی. من عاشق دریا و بارونم. من با همه درگیرم اماتو. از شعر و ترانه تا رباعی.

آنقدر غرقش ميشوي که ديگر فراموش ميکني هنوز عاشقي. هر چه هم که فرار کني و انکار. وقتی د ر آغ وش دیگری خ فته ای. چه کسي مي گويد تنهايي خوب است. اگر با ديگري نباشي آسوده ات خاطر است. من بي او هستم و تنهايم. لعنت بر اين تنهايي که هر چه غريبي ست از او است.

باز هم شرمنده ی مهربانی هاتون شدم. امیدوارم من رو به خاطر این همه تاخیر ببخشید. امیدوارم سالی مملو از شادی و شادکامی داشته باشید. و در این سال به بلند ترین پله های ترقی دست پیدا کنید. عید به همتون خوش بگذره. خدا نگهدار همتون تا بعد از تعطیلات عید. دو دوست با پای پیاده از جاده ای در بیابان عبور میکردند. بین راه سرموضوعی اختلاف پیدا کردند و به مشاجره پرداختند.

در لحظهای حساس حرفهایی را میزنیم که شخصی نیاز به شنیدنش داشته. در یک لحظه ی حساس طوری رفتار میکنیم که شخص احساس میکند تمام عمر در انتظار کسی مثل ما بوده.

مرا به پیچ و تاب می اندازد. درگیر این خواب های مکررم. بی محابا دوباره عاشق میشوم . و دنیایم رو به زوال میرود. میگریزم از این شیرینی تلخ . از این خوابها که بی خوابم میکنند. و در لالایی مبهم بی دلیل ترین مهربان . شاید این خود عشق باشد . آرامشی که تو به من هدیه میدهی.

유 ط راوت زن دگي من 웃. دوس تي س اده ي ما غي ر معم ول ي ش د! امروز تولد مردی ست. که رد پایش در خیابان های عشق. در پاییز تمام مداد رنگی ها به نیمه میرسند. تا عاشقانه هایم را به پای گامهایت بریزند. تمام رنگها را صرف کشیدن برگهایی میکنم. که در انتظار رسیدن تو هستند. سلام عزیز دل و یار و همدمم . از لحظه و ساعتی که باهات آشنا شدم ذره ای از دوست داشتن و عشقم نسبت به تو کم که نشده هیچ بلکه ثانیه به ثانیه هم زیاد و زیادتر شده و بینهایت خدارو شاکرم و خرسند.

رفت بی آنکه مرا به خدا بسپارد. این روزه ا چقدر دلم نشستن زیر باران مهربانی ات را می خواهد . یک روز اردیبه شتی . تاریخ یکشنبه سی و یکم اردیبهشت 1391. بعد از مدت ها ديدمش! دستامو گرفت و گفت چقدر دستات تغيير کردن . دستاي من تغيير نکرده .

Love is afraid of losing you. دلم واسه همتون تنگ شده بود . چه گرد و خاکی گرفته اینجاروووو . چه روزایی داشتم اینجا . ها از مرگم گذشته باشد.