شعر ها و دستنوشته هاي پاييزي من. چشمانت اخرین بازمانده ستاره های دنباله داری است که راه خورشید را گم کرده اند. برای ایمان آوردن به تو معجزه کلامت کافی است. آغوشت پناهگاه تمام مرغان مهاجری است که از سیبری می آیند.

پدر و پسر رفته اند خرید میوه و سبزیجات . و من همچنان با خودم تکرار میکنم نخواهم کرد . 302- باران را دوست ندارم. و بدتر از آن زمانی بود که بعد از باران آفتاب میشد و خط سفیدی که از خشک شدن آب روی مقنعه سیاه دیده میشد . بدتر از آن زمانی بود که مقنغه را بر میداشتم و موهایم به کف کله ام میچسبید . مدتها بود دوست داشتم به .

بگو وقتے خیره ات مے شوم. سرشاט به ڪار خودشاט باشد . ! نه ڪه فڪر ڪنے خجالت مے ڪشم ها. هنوز تشنﮧ ی زنבه بوבنم. به کسی که رهات کرده. و بدجور بهت ظلم کرده.

در خواب های کودکی ام. هر شب طنین سوت قطاری از ایستگاه می گذرد. دنباله ی قطار انگار هیچ گاه به پایان نمی رسد. انگار بیش از هزار پنجره دارد. و در تمام پنجره هایش. تنها تویی که دست تکان می دهی. ای نگاهت نخی از مخمل و از ابریشم. چند وقتی است که هرشب به تو می اندیشم. به تو یعنی به همان منظر نور. به همان باغ صمیمی به همان باغ بلور. شبحی چند شبی است که آفت جانم شده است. اول اسم کسی ورد زبانم شده است. در من انگار کسی در پی انکار من است.