بچه تر که بودم نمی تونستم بفهمم که اون چطور می تونه هر روز ساعتها با چند تا گلدون سرگرم باشه و از هر لحظه اش لذت هم ببره! چند سال که گذشت دیدم کم کم منم دارم از تماشای دل مشغولی هر روز اون با گلدوناش کیفور می شم! خیلی طول نکشید که منم گلدون دار شدم و گلام شدن یه بخشی از زندگیم. تازگیا فهمیدم که یه جورایی به هم وابسته شدیم. یه عمر پای هم نشستیم. گیرم که یه کم پیر شدن و خسته ولی هنوزم همراهترینن! خوانده ام تو را.

ممنون ميشم از اين پس فقط در اين پست به روز رساني ها رو اطلاع بدين و در ديگر پست ها فقط از شعر حرف بزنيم. میشد در پرواز 370 مالزی باشم.

دلم رنگ ها را می بیند. گوش هایم لمس می کند و. دست هایم می شنوند بودن و نبودن را. این روزها قلبم سردر گم . مدام در حال کوک سازی تازه ست. مات و مبهوت در میان لبخندی نقاشی شده محصور مانده اند. در آن زمین دیگر حتی سبزه ای نرویید. رقص حبه های قند .

بهار با شکوفه های زیباش اومد که دلبری کند . از اونطرفم باران بهاری عاشقانه میبارد. بهار یعنی لطافت و عطر روی گلها. بهار یعنی زندگی ادامه دارد . فدرای گلم دعای مخصوص منی. زود ۱۲ دوره شیمی درمانیت تموم بشه ولباس عافیت به تن کنی. روز زن برشما عزیزان مبارک. آخرای اسفند نزدیک شد روزی که محمد به آسمانها رفت.

فرصتی نیست باید تمام نقاب ها را بردارم من تا من شدم فاصله ای ندارم. وبلاگ نویسی یه فرقی با عضویت تو فیس بوک داره معمولا وبلاگ نویسا با اسم و عکس خودشون وارد این فضا نمی شن و درد دلشون برای دوستایی که نه دیدنشون نه می شناسنشون البته همه اینطور نیستن ها. به هرحال بعد از دوسال فرصت شد با چهره و اسم بهترین دوست وبلاگ نویسم آشنا شم. جالب بود فکر کن تصویرش چقد با اونی که تو ذهنم ساخته بودم فرق داشت. نمی دونم سرم شلوغ بود که اینجا نمیومدم یا اینکه حوصله ش رو نداشتم . بچه تخس رو هم آره.

تحت هر شرایطی کاشی های آبی. فرقی ندارد من یا کاشی های آبی کجا باشیم . کاشی های آبی در پرشین بلاگ. حسابی عصبانی بودم لینک رو اشتباه گذاشتم. شاید تمام یا بخشی از اولین نوشته هام رو به پرشین بلاگ منتقل کنم. علاقه ای ست که خودم به نوشته ام داشتم. خوشحال میشم دوستان جدیدم اونا رو بخونن. رو می تونم دوباره تجربه کنم و شاید از یک دریچه دیگه.