این وبلاگ دیگر به روز نمی شود. برای دیدن ترانه ها ی جدید در تلگرام در خدمتتون هستم. به صورت خیس از گریه آب زده ام. می خندم و دوباره نقاب زده ام. خسته از خستگی هایی که در نشد. ایام سختی که گذشت و . خانه ای مملو از عشقی که باید نیست. احساس علاقه ای که شاید نیست. لبخند می زنم که در غم گم نشوم. در عذابم که همرنگ مردم نشوم.

ترانه یعنی من وقتی عاشقانه دوستت دارم. تو هم شدی مثه همه که عاشقی برات کمه. دیگه برات فرق نداره تو قلب من پر از غمه. تو هم شدی مثه همه یه شیشه ی پر از ترک. وقتی دلی رو میشکنی میگی مهم نیست به درک. تو هم شدی مثه همه پر از تناقض و دروغ. همرنگ آدما شدی تاریک و سرد و بی فروغ. تو هم شدی مثه همه یه سایه یه مجسمه. نقاشی نگاه تو پر از خطوط مبهمه. تو هم شدی مثه همه تو رو به دنیا پس میدم. شکسته های قلبمو میبرم و نفس میدم. به وسعت جهان بزرگ شد.

دانلود آهنگ یه کشور ستاره . جمعی از خوانندگان گرگانی برای تیم ملی خواندند. برای دانلود به ادامه مطلب بروید . تقدیم به عزیزترین متولد 6 فروردین ماه. شاید خیلیاتون من از لیست دوستاتون حذف کردین. خدا از آسمون تو رو برای من فرستاد.

با حنجره ای که دیگر فریادی ندارد . می خوانم از دلم . ترانه سرا - عضو خانه ترانه ایران مجری مراسم ها ویژه ارگان های دولتی و غیردولتی مدرس سه تار. تمامی مطالب درج شده در این وبلاگ به نویسنده اختصاص داشته و ترانه های درج شده دارای مجوز از وزارت ارشاد ایران می باشند. هرگونه برداشت نوشتاری یا موسیقایی پیگرد قانونى دارد.

بیمارستانیست که ترانه هایم در آن به دنیا می آیند! قدم زدن با پیاده رو. مدتها بود که اینجا نمی نوشتم. با وجود فیس بوک و امکاناتی که امکان نظر دادن و نظر گذاشتن و راحت تر کرده.

سکوت کردم و رفتم! نه این که حرفی نبود! روزی خدا به جای من حرف خواهد زد! سال 93 هم تمام شد! سالی که قطعا دلتنگش خواهم شد. دوستش داشتم و ثانیه به ثانیه اش را زندگی کردم . سالی به صلابت و نجابت اسب سفیدی که آزادانه در دشت می دوید. فراموش کردم آنچه می بایست فراموش میشد و به خاطر سپردم خاطرات به یاد ماندنی اش را. خوشحالم که در طاقچه امسال هیچ عکس سیاه و سفیدی نیست. رنگی ترین لحظه ها را ثبت کرده ام! اما من هزاران هزار فانوس دارم! راه را به راحتی پیدا خواهم کرد! سراب دیگر افسانه ای بیش نیست! .

به نام خدایی که هیچ وقت دیر نمی کند. خیلی از مواقع شده که میخواستم بیام و چیزی بنویسم برای اینکه شاید. حسو حال این صفحه تا حدی عوض بشه اما نمیدونم از سر تنبلی یا. نمیدونم هرچیزه دیگه ای نتونستم و شاید نخواستم . ذهنم تکرار میشه و هیچ وقت نشد که تمومش کنم اینجا مینویسمش شاید. این پست آخریش باشه . مرگ اتفاقیست که می افتد بعد بودن نبودنی ساده. باورش هم اگر چه آسان نیست مرگ اتفاقیست که افتاده.

آن شب چلچراغ زندگانی بود. لطفی نمی خواهم و این نامه حرفی برای مهربانی بود. آن قدر به ازای گام هایم روی پله ها نقاشی کشیده بودم. آن قدر باور کرده بودم. پیچکی را از سهم زمستانیم. شاید هم در بهاری بود شگفت انگیز. حالا هرچقدر هم فرار کنی. سهم من از تو تهی نمی شود. گوشواره هایت گیر می کند به پیچاپیچ دامنت. آری سهم من از زندگی اینست. و باز از یک قصیده.

کاش میشد بغض را فریاد زد. نمی دوونی چقدر حضورت و دوست دارم. چشم های بیگانه رنگت! خواستم که این روز ها چیزی برایت بنویسم. برای چشم های بیگانه رنگ و خاموشت! برای ثانیه هایی که می شوم فراموشت. دگر نمی خواهم ز شوق پا تا به سر پر از شراره شوم. و درون آینه ها دوباره و دوباره شوم. دلیل این همه ترس های درون امید. و هی به خیال فرداهای خوب و سپید. زمان به من خندید! .