ظ روز دوشنبه ۱٧ آذر ۱۳٩۳. و این سال پنجم چه زود و چه تلخ گذشت. خیلی وقت بود اینجا نیومده بودم. ظ روز دوشنبه ۱٧ آذر ۱۳٩۳. و این سال پنجم چه زود و چه تلخ گذشت. خیلی وقت بود اینجا نیومده بودم. با انرژی مثبت برخواهم گشت. من با چمدونم آخر این جاده. داشتم برای امتحان آخرم میخوندم.

ما مثل همه زن و شوهر ها نیستیم. نمی دونم این فقط دغدغه ی همیشگی منه یا همه این نگرانی و دارن که یه روز زندگیشون مثل بقیه زن و شوهر های معمولی تکراری و بی مزه و از روی اجبار نباشه. قبل عقدم یه جا خونده بودم همیشه این خانوما هستن که بعد ازدواج هرروز که میگذره ترسشون از تکراری شدن روزهای زندگیشون بیشتر میشه. دیشب وقتی مثل همه جمعه شب هااز خونه مامانی برمیگشتیم بخاطر طولانی بودن راه کلی چیزا که شاید فراموش شده بودن باز از ذهنم سر درووردن. یادشبهایی افتادم که تاصبح با آقای عزیز چت می کردیم یا اس میزدیم.

آرامش هدیه ی کسانی ست که صداقت پیشه ی آنان است . صادقانه بیاییم و برویم . تا کی زمن دل می بری. بانو و آقا مرضیه و حاج احمد. چقدر دوستت دارم این روزها.

کاش واقعا متوجه میشدی که. آدم تنها به دنیا میاد و تنها زندگی میکنه و تنها میمیره یعنی چی! تکیه گاهت خودت باش. اما تنهایی نه به معنی گوشه گیری. بلکه محکم بودن روی پاهای خودت وایسادن. تا اینکه هر کسی نتونه تا وارد زندگیت شد با یک مشت پایت رو خورد کنه. بفهم اینا به خاطر خودت هست. شاید چند ماه لازم بود برای سکوت. برای کشف حقایق در سکوت. در این دنیا ی که.

بنویس اینطور نیست دلیل بیاور و استدلال کن. بنویس وجه مشترک این روزها با آنوقت ها چیست. از هرچه تغییر کرده است برایم بنویس. از آهنگ مورد علاقه ی این روزهایت بگو.

دیگر این وبلاگ به روز نمیشود. ما نقش قهرمان بازی می کنیم چون ترسوییم نقش قدیس بازی می کنیم چون شریریم نقش آدمکش را بازی می کنیم چون در کشتن همنوعان خود بی تابیم و اصولا از آن رو نقش بازی می کنیم که از لحظه تولد دروغگوییم. تا حالابرايت ننوشته ام! .

بنویس تا روزگار خاطره تو خط نزده. پیر شدن,فراموش شدن و فراموشی گرفتن رو دوست ندارم. اینجا می نویسم برای یادآوری جوونی تو دوران پیری,برای بچه هام که دلم میخواد مادرشونو از لابه لای نوشته هاش بیشتر وبهتر بشناسن و برای تو که غریبه ای اما مطمینم که با همراهیت و خوندن دلنوشته هام از هر آشنایی آشناتر خواهی شد. ماهیه از همیشه آرام تر.