کسی را که دوس دارم. و به او عشق می ورزم. که از من به قد شادی ها دور. و چه دنیای عجیب تریست. کسی را که دوس ندارم. و از بودنش بر خود می پیچم. آن چنان به من نزدیک است. که حتی می توانم بوی عطرش را. در هوای نزدیک به خود استشمام کنم. نمی دانم چرا در گوشه ای دیگر. دلباخته ی نگاهیست که شاید که نه. حتما به قد من دوستش ندارد . بر روی تخم چشمانش می گذارد. و برایم صادقانه ترین واژه ها را می سراید.

در این انبوه ویرانی . کمی تا قسمتی ابری . و شاید باز بارانی . هر بار که به من نزدیک می شوی. باور می کنم هنوز می شود زندگی را دوست داشت! از من فاصله بگیر. دوستش داری و نمی داند. دوستش داری و نمی خواهد. دوستش داری و نمی آید. دوستش داری و سهم تو از بودنش. فقط تصویری است رویایی در سرزمین خیالت. دوستش داری و سهم تو.