آرزوم اینه که همتون خوب باشید. دوستام من و یکی از عزیزترین هام باهم یه وبلاگ خوشگل درست کردیم. دیگه توو این وبلاگ مطلب نمیذارم. ولی حتما حتما حتما توو وبلاگ جدید رو پر مطلب قشنگ میکنیم. خوشحال میشیم به خونه ی ما هم سری بزنید. به تو می اندیشم! و به گلدان گل سرخ که پرورده ی توست! به تو و تک تک اشیا اتاق که غریبانه مرا نی نگرد! به تو می اندیشم! و به گرما ی تنت که نصیب دیگریست! به تو می اندیشم! و به تنهایی شب های خودم! من نه عاش.

اینکه چه اتفاقی بر من رخ داد بماند که منجر به توبه شد . توبه کردم و رزق و روزی ام شد سفر کربلا. و لحظه سال تحویل در کنار حرم اباعبدالله الحسین. یکی از دوستانم انجام شد.

همه آدما لباس سیاهاشونو در آوردند و رفتن سراغ کاراشون. هنوز از شهر مدینه صدای گریه ی مردانه ای می آید. زیر سنگینی بار معصیت خم میشویم. روی دوشت کوله باری مملو از غم میشویم. پرده برداری شود رسوای عالم میشویم. غصه ی ما را نخور عاقبت یک روز آدم می شویم. ما که با خشکیدگی چشمه ها چشممان. روضه ی جدت که باشد مثل زمزم می شویم! بامداد جمعه ها شادیم تا شاید ظهور.

Thursday, February 24, 2011. Why compassion is the most important of human virtures. Wednesday, January 26, 2011. Today I found myself looking for a pithy quote on the environment and sustainability for use on a commemorative plaque. I never found exactly what I was looking or, but I did find this quote, which is so powerful that it demanded that I stop what I was doing, so as to be fully open to the personal significance of this teaching. And you, and you, and me.