من مشغول پیدا کردن یه سری مطالب خوب و جذاب و یه قالب خوب و قشنگ هستم که وب جدیدی رو راه بندازم. تو رو خدا اینجا دیگه نظر نذارید. وبلاگایی که میخوان تو وبلاگ جدیدم با هم تبادل لینک داشته باشیم و بهم افتخار تبادل بدن تو اون وبم بهم پیام بدن.

با هم بیاندیشیم نه مانند هم. تا آزادی تمامی اندیشمندان دربند. 14 آبان به روز آدینه آرامگاه شمیم و سینا گل باران شد. رفتیم به رشت و مسجد و باغ رضوان. سومین روز درگذشت شمیم و سینا همگان گریستند بر خاک. که با آواز گروهی شاعران و نویسندگان و خوانندگان جوان گیلک. آواز سوزناک در کنار آسمان .

هرچند که در قاب خودم جا نشدم. در ذهن کسی هنوز معنا نشدم. تنهایی رود کوچکی هستم که. از هیچ طرف اسیر صحرا نشدم. یک رباعی جلوی آینه! و بلاخره پایان نامه! آتش سوزی و سقوط دو زن کارگر در تهران. هیاهوی زیاد برای هیچ! سعید سلیمان پور ارومی. سید محمد رضا هاشمی زاده.

سخن رسید به دین و اسلام.

آدم برفی رو خیلی دوست دارم. به خاطر همین این اسم رو انتخاب کردم. من خیلی دوست دارم که مامان بشم. پس همیشه به بامداد می گم که بیاد مامان بازی. با هم میریم تلویزون نگاه کنیم. یک بار که رفتیم بازی کنیم دیدم بامداد خوابید. فکر کنم همون روزا بود که وقتی مامان از بیرون اومد دید بامداد تب داره. یک دارو با طعم آلبالویی و توت فرنگی داد. از این دکتر مهربان تر اصلا ندیدم.

تا نوبت به من برسد. داغ زمین را تازه میکنی.

و تو می اندیشی که این همه را خوانده ای. همه ی من را خوانده باشی. شناسنامه ام می گه بیست و هفتمین روز آذر فصل شکفتن من بوده است.

از خنده ی بی خیال هر دمبیلش. از هند و هوا و قصه های فیلش. باید که بدم بیاید اما ای کاش. از عشق نبود قال او و قیلش! قرار نیست که هر چه بوده بر گردد. و یا نگاه کسی خیره تر به در گردد. نمی روی که بیایی! خدا کند شب بی تو فقط سحر گردد. بنگر چه عمیق قلب من می شکند. گفتی بنشین گریه کن راحت شو.

برای همین است که جوری خبری نیست که انگار واقعن هیچ خبری نیست. اما با پخش این اخبار در فضای مجازی مسوول آگاهی به یک منبع موثق پیام داده که اینبار آشی برای بعضی ها پخته اند که یک وجب روغن روی آن ایستاده است.