سودا زده ی عشقم و شیدای تو هستم. مشتاق وصال رخ زیبای تو هستم. نام مقد ست گره از کار وا کند. نامت بو د جواز عبور از پل صراط.

امشب دلم برای بودنت تنگ شده. خدایا همیشه صدای قدم هایت را همراهم حس کرده ام. دست و دلم به واژه ها نمی رود. برای تازه شدن هیچ گاه دیر نیست. ماهی سرخ کوچک دلم در تنگ آبی اش می خندد.

ما راست قامتان جاودانه تاریخ خواهیم ماند. روزهای خوب کودکیم دهه 60با همه گرفتاریهایش با جنگش با قعطی همیشگی برقش با صفهای طولانی نفت و روغنش با حقوق بخور و نمیر پدر و همه چیزهای تلخی که امروز برایم خاطره ای شده است برای لحظه ای تامل به کودکی. روزی از روزهای سال 64 من از بس که زیر باران در روستای سر سبزمان دویده بودم شلوار گل منگلیم خیس خیس بود نفسم به شماره افتاده بود. اما من سرمست از کودکی همچنان میدویدم . گفتمش بر روی کاغذ عشق را تصویر کن.

قطره ای از دریای فکر و اندیشه. گریه ای که تعهد و آگاهی و شناخت محبوب یا فهمیدن و حس کردن ایمان. نخستین کسی که بر سرگذشت حسین بزرگ گریست عمر سعد بود و نخستین. و همه در بالای آن خانه دارند .