8230; از امروزی که تکرار دیروز است. اما اکنون مدت هاست که نمی نویسم. نه به این خاطر که دیگر دوست یا دشمن نمی خواهم. که دوست راه کمال را می نمایاند و دشمن نقایص را آشکار می سازد. بلکه به این خاطر که قلم دربند کشیده شده است و عده ای بقای خود را فنای اندیشه های دیگران می بینند. و این دشمنی ها راههای کمال را برای غفلت زدگان نمودار خواهد ساخت.

و هیچ نمی گفت اما سراپا گفتن بود. کسی نمی داند و نمی تواند بداند که شمع در چشم من چه تصویری داشت.

راه من این است که بنویسم و بگویم آنچه را که خداوند برای آزادی و کرامت انسان مقرر داشته است. بایستیم و کمی فکر کنیم.

من براي ديدن هيچ پرنده اي پرواز نمي کنم . من رازهاي مگويم را با تو تقسيم مي کنم . من در بيراهه عمر تنها به نگاه بيقرار تو محتاجم . من روزي مرگ را تجربه خواهم کرد . من رنگ درختان باغ همسايه را نمي شناسم . من در کوير تنهايي و غربت انديشه گرفتارم . من چشم خورده ام . من در هياهوي هيچ و پوچ منيتها گير افتادم . من راز سرخي گونه دختر همسايه را نفهميدم . من در سراي غمبار بي کسي مانده ام . مرا ياري انکار هيچ جرمي نيست . من در غبار سنگين شهر آلوده شدم . من سنگ بزرگي برداشتم و نزدم . من دل در گرو عشقي نارس نهادم .

كه چگونگي توزيع قدرت سياسي را كاملا دگرگون كرد.

نمی دانم چرا وقتی نگاهت می کنم هر سمت. نمی دانم چرا وقتی می بویمت هر وقت. دورتر می شوی آن وقت.

يه سلام بهاري ازيه راه دوربه شماهايي كه عاشقتونم.