داغ این عشق قدیم و اومدی تو تازه کردی. شهر خاموش دلم رو تو پر آوازه کردی. که تو خود این را میدانی. همیشه کنار خود داشته باش. به خودت این فرصت را بده تا بگویی. اگر افکارت را چون رازی در سینه محفوظ داری. خودت را مجبور به بیان آنها کن.

به جهان خرم ازآنم که جهان خرم از اوست. عاشقم بر همه عالم که همه عالم از اوست. کلاس چهارم شهید کیوان نصیری مریوان. کتابخانه اورامان یانه وکتێبۆ هه ورامانی. دانش آموزان کلاس اولی من.

آيا خبرت هست چه مي کشم. از تنهايي خود و ازدحام جمعيت. ميان امواج درد و ساحل ناپيداي آرامش. در جاده بي انتهاي عبور. پاهاي تاول زده و عصايي شکسته. مانده ام ميان تن پوشي از اسارت. بر تاراج فرصت در دايره زمان. و زواياي بازي که هندسه عبورم را. و لحظه هاي ناب بودن را در گوشه هاي تنگ اسير کردند. مي دانم خبرت هست چه مي کشم. پس کی مال من میشی. تنها خودم نه هیچکس دیگه.

ﻫﺰﺍﺭ ﺑﺎﺭ ﺑﻬﺘﺮﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﺑﻮﺩﻥ ﺑﺎ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ. ﺑﻮﺩﻧﺶ ﺩﺭﻭﻍ ﻣﺤﺾ ﺍﺳﺖ! ﺩﻟﺶ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ . ﺣﻮﺍﺳﺶ ﻫﻢ به ﺗﻮ ﻧﯿﺴﺖ. و در بین این همه چیزهای مجازی. تنها یک چیز حقیقت دارد. وقتي تنهايي بدون خدا همه رو بيرون كرده تا.

از پنجره روزگار به درخت عمر که می نگرم. خوشتر از یاد خداوند ثمری نیست. آنقدر مرا درگیر خودت کن. روزگاريست , باد مي وزد وگل پرپر ميشود. به اميد روزي که گلي بشکفد وبادها را پرپر کند. با تو بودن را می خواهم. دانه ای که سپیدار بود. از الفبای زندگی چه می دانیم. در کلبه ی کوچک قلبم.

مرا از تو گریزی نیست . چنانکه جسم را از روح و زمین را از آسمان و درخت را از آفتاب. تو دلیل من برای حیات بودی و هستی. و چنان با این دلیل زیسته ام که باور کرده ام. علت بودن من تو هستی . پاسخ من به آغاز و پایان زندگی این است. تا اشکهایم ابر شود و باران ببارد. آسمان با دیدن چشمهای من می نالد.

سکه و سبزه و آب. حال ما گردان تو خوب. راه ما گردان تو راست. خنده و بیم و امید.