من که با عشق تو زیستم. یه گلایه دارم از بعضی از دوستان . شعرای وب من که همه نوشته های خودم. رو بدون اجازه و بدون ذکر اسم این وبلاگ. کاش با نگاهی پرده ی غم میدرید. ظلمت تنهایی از دل میپرید.

خاطرات تابستانی یک دانشجوی تازه تاسیس! قضیه از این قراره که بله. خلاصه امتحاناتمون هرچی بود تمام شد و با آرزوهایی که بر جوانان عیب نیست وارد خطه دود خیز وطن خودمان شدیم. یعنی رفتیم ولایت! از قبل از اینکه به ولایت برویم ما کلی با برو بچ برنامه می ریختیم که آقا فلان می کنیم. که شرح فلان و بهمان را الان می بینید. 1-حتما یک کلاس طراحی سنتی می روم. 4-شاید دنبال گواهینامه ام رفتم.

سرمایه ماورایی هرکس حرفهایی است که برای نگفتن دارد. سلام به همه ی دوستانی که به مرواریدسخن. من یه چند وقتی نمیتونم بهتون سر بزنم. تشکر میکنم به خاطر نظراتی که چه به صورت خصوصی و چه مشاهده ی عمومی برام گذاشتین. و عذرخواهی برا اینکه نتونستم بیام وبلاگتون و جواب محبتاتونو بدم. سرم خلوت شد هم اپ میکنم هم برا دیدن وبتون میام. کاری داشتين از طریق آیدی ایمیلم باهام در ارتباط باشید. ضمنا درج نظر برای این پست مقدور نمی باشد! .

به گمانم عاشقی از اون حس های اسطوره ای است که هر کس در طول زندگی اش تجربه می کند. شاید هم مرضی است همچون آبله مرغون گویند یک بار باید بگیری تا دیگر دچار نشوی. شاید هم عاشقی با رد و بدل حلقه زرین و طلایی به وقوع بپیوندد. برای برخی که هرروز روزی است برای عاشقی .