روزی نمی شود که به یاد ناگفته ها-از گفته های ناگفته ی خود ننویسیم-یک دم نمی شود که به یاد وبلاگمان-ا. دستهایمان را به نشانه ی دوستی بی حد در دست هم می نهیم برای گفتن ناگفته هایی که باید گفته شود . ناگفته هایمان را چو شمعی در دستانمان می گذاریم برای پیش کش کردن دوستیمان . رهسپار یادها می شویم با خواندن نام ها . می نشینیم بر سفره دل که گوییم از راستی ها و ناگفتنی ها . نه آرامم نه بي تابم.

نگاه منجمدش را نگاه می کردم. تنم از این همه سردی بخود می پیچید. نگاه منجمدش را نگاه می کردم.

سلام به همه دوستای خوبم . ببخشید چند وقت نبودم آخه سیستمم داغون شده بود . راستی کنکور قبول شدم . اگر بدانم که مرا دوست داری و تنها آرزویت من هستم تا آخرعمرم عاشقانه برایت. چگونه اینهمه عشق و محبت را به تو ابراز کنم. آخرین حد این انتظار منتظر آمدنت مینشینم.

به سراغ من اگر می آیید پشت هیچستانم. آدمها دیگر فراموش نمی کنند. گفتن هایت زنده ام . یک وقت مرا از هستی ساقط نکنی . فقط به اندازه ی یک نمی دانم. عشق انتخاب نیست اتفاق است.