من چای تلخ می نوشم شیرینم! زمستان كار خودش را كرد. گرچه پاييز است اما از عمق زمستان حرف مي زنم. فصل تلاش هاي بي وقفه نزديك است. سامانه پیامک بدون هزینه اولیه. پودر پرپشت کننده موی سر تاپیک. چشم جهان به توپ هاست.

نوشتن مطالب در باره تمام مضامین مورد علاقه ام که دوست دارم شما را هم در آن شریک نمایم. سال گذشته شعر بلندی در جلسه نقد سیمرغ خواندم که بعضی از دوستان بر این نظر بودند که می شود این شعر را ادامه داد به صورت یک منظومه . و بهشت جایی میان فکرهای توست. قص ه ها را که خوابم ببرد. که نپرسم ساعت چند برادرانم رفتند. کجا خواهرانم را قطعه قطعه می کنی.

زنان قوی هیچ گاه در راهروها گریه نمی کنند. برای نامه ی نخ نمای قاضی. سوزن را بهانه می کنند. پله ی اول دست ام را گرفته ای. پله ی دوم دست ات را فشرده ام. پله ی سوم لبخند می زنی. روی لبخند تو چیزی نوشته ام. بلند بلند نوشته را می خوانی. در این پله به دوست داشتن م پی می بری. درست مثل من در پله ی بعد. این پله ها روی زمین نیستیم ما. حداقل من که حالا از آغوش تو گرم تر جایی نمی خواهم. تمام سربالایی های این شهر را پله کرده است.

برای همین است که جوری خبری نیست که انگار واقعن هیچ خبری نیست. اما با پخش این اخبار در فضای مجازی مسوول آگاهی به یک منبع موثق پیام داده که اینبار آشی برای بعضی ها پخته اند که یک وجب روغن روی آن ایستاده است.

شعر و گاه نویس های من. از سیاست کثیف این روزهای بشر گرفته تا گرسنگی و نژادپرستی و کشتار. دنیا را خون گرفته است و ما از شدت رنجی که در آن می لولیم کرخت کرختیم. اندوه است که تولید می شود و باز تولید می شود. کافی است بند دلت جایی بند نباشد. تاريخ سی ام تیر 1393ساعت نويسنده زهرا زاهدی. تبم را اندازه نگیر دکتر! نه شنیدن صدایش از آن سوی خط. نه دیدنش در صفحات اینترنت. نه ماشین زمان که مرا به گذشته برگرداند. که بر ابرها سفر کنم. هیچ کدام حالم را بهتر نخواهد کرد. تبم را اندازه نگیر دکتر! دبیر قند پارس.

خسته ام از مردی که سالهاست در من جیغ می زند. به همه چیزهای تکراری این جهان شک می کنم. پیش از آن که این بادها. ابرهای پر باران تری بیاورند. و عشق های دیگری در من کشف شود. این ابرهای تاریک و غمگین. مرا به یاد تو می آورند. باید این بی تابی ام. این دلتنگی های گاه و بی گاه را فراموش کنم. آواره یی که می چرخد. آواره یی که راهی می شود. و به هر کجای جهان که دست می گذارد.

عکست را در جیب پیراهنم میگذارم. گوزنها از پشت زخم میخورند. سربازی که از پشت زخم میخورد. یا به قطاری از مهمات دل خوش کرده است. که قرار نیست از جایی برسد. دلواپس توام ای مرگ! میترسم بیایی و نباشم. و چیزی جز دلتنگی دستگیرت نشود.

فقط میخواستم بنویسم که من هستم نه به عنوان شاعر. موجود زنده که هنوز نفس میکشه و داره مادری میکنه واسه یک موجود. زنده تر که خیلی دوست داشتنی هم هست. موجودی که حالا کم لبخند میزنه و مونده با این اوضاع قاراشمیش. اقتصادی چطور شکم زن و بچه اش رو سیر کنه. این وضعیت یک وضعیت عمومیه. میزنن همه دارن میگن چقدر وضع خرابه. ولی همه فقط دارن تحمل. میکنن دارن آخرین تلاشهاشان را برای تطبیق دادن خودشان به سخت.