بمن رفیقی بده که با من گریه کند. دوستی که با من بخندد را خودم پیدا خواهم کرد. روزی لئون تولستوی در خیابانی راه می رفت که ناآگاهانه به زنی تنه زد. زن بی وقفه شروع به فحش دادن و بد وبیراه گفتن کرد .

اگرتنهاترین تنها شوم باز خدا هست. اگر روزی ز عرش خود به زیر آیی. غرورت را برای تکه نانی به زیر پای نامردان بیاندازی. و شب آهسته و خسته تهی دست و زبان بسته به سوی خانه باز آیی. لبت بر کاسهی مسی قیر اندود بگذاری. و قدری آن طرفترعمارتهای مرمرین بینی.

پدر کودک اصرار داشت استاد از فرزندش یک قهرمان جودو بسازد! استاد پذیرفت و به پدر کودک قول داد که یک سال بعد می تواند فرزندش را در مقام قهرمانی کل باشگاهها ببیند. در طول شش ماه استاد فقط روی بدن سازی کودک کار کرد و در عرض این شش ماه حتی یک فن جودو را به او تعلیم نداد.

رو قلب من نوشته پرسپولیس انتهای عشقه. بعد دوسال این آخرین چیزیه که توی وبم مینویسم! گرچه دیگه کسی بهش سر نمیزنه تا ببینه چه پستی گذاشتم ولی. دیگه پرونده این وبلاگم بسته شد مثه خیلی پروندهای دیگه اما شاید یکی از بزرگترین اشتباهاتم تولد این بلاگ بوده! شاید کسی منظورمو از این حرفا نفهمه ولی لااقل نوشتنش بهم کمک میکنه که یکم سبک شم. از اینکه عاشق پرسپولیسم پشیمون نیستم ولی دیگه نمیخوام باشم. از همه دوستام که تو این مدت بهم کمک کردن هم ممنونم.

دلواپسی هامون داره کم کم. تبدیل به شک و سوء ظن میشه. این دیگه این دیگه اسمش جرو بحثم نیس. داره یه جنگ تن به تن میشه. با مردی که بهم حس امنیت می ده. یه اتفاق خوب داره تو زندگیم می افته. یه اتفاقی که واسه منم عجیبه. از گفتن جوک های با مزه در گوشت.

اصن دیگه باهات قهرم پرسپولیسم! حماسه 6 تایی ها. یادی از خاطره ها عکس. تفلدم مبارک پرسپولیسی ها در رشت. تا زنده ایم قرمز می مانیم. وبلاگي واسه همه دخترا و پسرا.

شاید دلتنگ خنده هایم باشی. ببخش اگر این روز ها عشق با گریستن اثبات می شود. وقتی از دستش دادیم دنبال خاطره هاش می گردیم. خیلی دلم واسه وبلاگ تنگ شده بود .

مداد رنگی هام تنها کسایی هستن که از شادترین تا غمناک ترینشون کنار هم زندگی میکنن. من خیلی حرف دارم اما حوصله نوشتن ندارم باید چی کار. نوشته شده در Tue 13 Sep 2011. انگار قسمته که آپام یکی در میون ناراحت کننده. یکی که دستمو بگیره و بلندم کنه تا. نوشته شده در Fri 6 May 2011. خب من چیکار کنم! چنين حک.