آنچه گویم شعر نیست , غزل و قصیده نیست , حرف هاییست ز جنس غم و تنهایی من. را که نگاه می کنم تازه می فهمم حدود 2 ماه. می شود که چیزی ننوشته ام. را از یاد برده ام . اما هر چه هست دردها. هنوز مرا ترک نکرده اند. روزها تند و تند می گذرند و من. تا می توانم سر وکله می زنم تا به زندگی جدیدم. همه چیز گذشت و می گذرد. تا کنون نتوانسته ام جلوی رخ دادنشان را بگیرم و نمی دانم تا کی خواهم توانست اینگونه را تحمل. که گاهی اوقات از ترسشان.

حیفم اومد که این وبلاگ به حال خودش باشه.

دست نوشته های کم و بیش روزانه ام. و خدایی که همین نزدیکیست.

وخدایی که در این نزدیکی است. نه بوی خاک نجاتم داد. نه شمارش ستاره ها تسکینم. سی سال بیهوده در انتظار تو ماندم و نیامدی. که دو هزار سال از میلاد مسیح می گذشت. من تو را می خواهم. و همین ساده ترین قصه ی یک انسان است. من تو را ناب ترین شعر زمان می دانم. و تو هم می دانی تا ابد در دل من می مانی. با این کلمات سرد و تنبل نمی توان.

دپارتمان مدیریت مجتمع فنی تهران. دپارتمان آموزشهای سازمانی مجتمع فنی تهران. فراموش کن که زیبا نیستی ولی دوستت دارند. فراموش نکن که تو نیز فراموش خواهی شد و اغاز فراموشی خود شروع فهم خویش است. ویرایش شده در - و -. دوست داشتن سوغاتی چاپلوسی بود که سر از خود زحمتش را می کشیدم.