زندگی من سرشار از نور و برکت و شادمانیست. یه فرشته کوچولو ی مو فرفری دارم که زمزمه خوش زندگی منه. فرشته ی من متولد دی ماه 1384. سفری دور به جایی نزدیک. سفری از خود من تا به خودم. مدتی هست نگاهم به تماشای خداست. و امیدم به خداوندی اوست. دست نوشته های یک جوان ایرانی. گاه گدار یک روان شناس پاره وقت. ذهن نوشت های خانم و آقای اردیبهشتی.

کلبه ی کوچولوی سه تا دختر برای نوشتن حرفای دلشون. از فکر کردن به اینکه گذشت زمان تورا برایم دست نیافتنی تر میکند میترسم. از فکر کردن به اینکه هر لحظه که میگذرد تومرا بیشتر فراموش میکنی میترسم. از عشق از تنفر میترسم. از اینکه امسال عید را باید بدون تو جشن بگیرم میترسم. آخر بی معرفت چگونه در نبود تو شادی کنم. از اینکه همگان مرا دیوانه خوانند میترسم.

فکر کنم گفتن اینکه دیگه نمی خوام بنویسم زیاد هم ضرورتی نداشته باشه چون از این تاخیر طولانی همه چیز معلومه! فقط خواستم باهاتون خداحافظی کنم. برای همه تون آرزوهای خوب دارم. خوش باشید دوستای خوب من. پدر علیرضا وقتی که اون فقط دو سالش بود مرده بود و مادرش با یه مرد دیگه ازدواج کرده بود که حاضل این ازدواج مجتبی بود. مجتبی به عنوان فرزند خلف شده بود عزیز دردونه مادرش و همه اینا علیرضا به سمت دوستی بد و اعتیاد کشوند.

یک زن بسیار بسیار معمولی. خونه شکلاتی با دودکش پاپیونی. آهآی ت موم زند گیم ب ی ت وت موم زند گیم. من مانده ام تنهای تنها. چند قدم نزدیکتر به خدا. من با من حرف میزنم. اندکی صبر سحر نزدیک است۰۰۰۰۰۰شاید۰۰۰۰۰. باز من کم آوردم اومدم اینجا.

خاطرات شرک خان و بانو فیونا. بخشی اززندگی ام که ازدید خیلیها پنهانه. دلم انقدر برای خودم میسوزه. جز دیروز که خواهری دوسه ساعتی اومد و رفت. شب ها اما خیلی دلتنگ میشم و دلم هوای خانواده رو میکنه . اما خب این هم تجربه ای بود برا خودش.