و خط زد آخر صفحه نوشت از اول. قفس کوچک دلتنگی من دنیا شد. هر چه غم بود در این سینه ی کوچک جا شد. لحظه ای من به نگاه تو پناه آوردم. پلک بر هم زدم و صورت تو پیدا شد. زندگی فاصله ی مستی و هشیاری بود. پیک ها خالی و دنیای خدا زیبا شد. چیزی از فلسفه ی سیب نمیدانستم. گفتم آدم بشود دخترکم حوا شد. در کلافی که تو پیچیدی و من بافتمش. گره ای بود زمان رفت و به سرعت وا شد. عشق تاوان گناهی است که باور کردم. باید این باشد و آن جمع نباید ها شد. کلاه از سر من . اما سرت سلامت و خوش باشی.

به یاد خرداد پسر اردی جهنم. اردی ها همیشه بهشت نیستند گاهی می شوند جهنم. انگشت هایم خمیازه می کشند. و شعر می بارند روی دفتر هایم. می سوزد از حرم تو کاغذ شب. و هنوز به هوای تو گرم است سردی اتاقم. انگشت هایم خمیازه می کشند. و انگار از همیشه کر تر است گوش شب. که نمی شنود صدایت می کنم. خسته از نبودن هایت فریاد می زند تنم.

شعرها و دستنوشته های فائزه امینی. به من بگو کجا به خنده می رسیم حالا که زندگی تکرار ماتمه. با این کار دلواپسی ها از دست هایت بیرون می ریزد و باعت می شود فکرت آزاد شود. اما گفتن این حرف ها برای او آسان است. مادر در خانه اش پنج گنجه و پنج صندوقچه دارد. سرزمین گوجه های سبز-هرتا مولر. کاش رادیو همیشه اخبار بود. حتی رادیو هم مزاحم است.

دست مي كشيد به فلات شهر. به بندر گاهي بدون بندر. به دست و پاي كسي كه. براي فرار از تمام نقاط شهر. ساختمان هاي به هم پيوسته. به دشت هاي پر از گل. رودخانه اي پر از آب. نوشته اي روي سنگ نگاره ها. به شكل منفرد شده اي.