رسید مژده که ایام غم نخواهد ماند. چنان نماند و چنین نیز هم نخواهد ماند. همیشه خوشی یا همیشه ناخوشی نداره.

سنگ بی قیمت اگر کاسه زرین بشکست قیمت سنگ نیفزاید و زر کم نشود. یه مغز کوچولوی دوست داشتنی. از آخرین نوشته اینجا بیشتر از 6 ماه میگذره. فکر کنم رکوردی باشه برای خودش در صورتیکه بوده روزایی که دو تا پست اینجا ثبت شده. دیروز فکر می کردم اینجا رو چقدر دوست داشتم و دارم. و چقدر این ثبت خاطرات برام دلنشین بوده و بازگشت و خوندن دوبارشون برام جالب بوده و حتی خیلی جاها کمک کرده یادم بیاد چیزایی که اصلا تو خاطرم نمونده. الان پسرک من یک سالش تموم شده و همه وقت من بعد از کار رو به خودش اختصاص میده.

گاهی دو سه ساعت غیبت یه دنیا سبکت میکنه انگار کن ک تازه متولد شدی اگه قرار اینقدر انرژی بهم بده جنبه شرعیش رو ندید میگیرم. گاهی وقتا تو زندگی کم میاری. ولی موضوع اینجاس ک زیاد کم میاری و کم زیاد. زندگیرو از هر طرف بکنیش مث گ. متنفرم از این زندگی انی. گاهی ما زنا دوست داریم لوس شیم.

آشیانه عشق من و آقای همسر. اینروزهای آخر سال برام خیلی لذت بخشه. خدا این دلخوشی های کوچک رو ازمون نگیره. نیمه دوم سال به لطف خدای بزرگ زندگی کم کم خوشگلی هاشو بهمون نشون داد و آرامش حاکم شد.

اثاث کشی نسبتا تموم شده و دو روزی هست که خونمون شبیه خونه شده . فکر کنم چهار شب مهدی رو زمین و من روی کاناپه خوابیدم . افطاری و سحری رو یا مامان برامون فرستاد یا چیز آماده خوردیم . یه شبم برای هر دوش پیتزا خوردیم . اینترنتمون هنوز وصل نشده و با دایل آپ میام نت . ولی سعی می کنم وبلاگل رو بخونم. تولد 30سالگیم خونه مامان برگزار شد و خیلی خوش گذشت و خندیدیم . زحمت کیک رو هم برادرم کشیده بود. شب قبلشم خواهرم اینا اومدن و شوهر خواهرم خونه رو دید.

یک میز با چند آشپز. من و همسرم در اروپا. ღ حرفای دل من ღ. روزهای شیرین من و همسری. من و روزهای فصل سوم زندگی. ذهن نوشت های خانم و آقای اردیبهشتی. روزهای زندگی یک ک م ا ل گ ر ا. من و همسرم هم را دوست داریم. لبخندهای احمقانه ی یک زن. سال نو بر همه دوستان عزیزم مبارک. انشالله امسال برای همه دوستان بهترین ها رقم بخوره.

این روزام پره از خستگی. پره ازتیر کشیدن بخیه هایی که تنها دو هفته از کوک خوردنشون میگذره. و پره از سرکله زدن با وروجکی که با برادر تازه واردش دوستی خاله خرسه داره. همین چند خط هم باید الان تموم کنم. صدای متین خان بلند شد. عناوین مختلفی میشه برای این پست به کار برد! در حد اوففففففف. چه کسی میتواند از حالم خبر داشته باشد. گوشه ای از ذهنم پیتزا نقش بسته. آن طرف تر از پیتزا نان سنگک داغ. و این منم که دارم تلف میشوم.

عزیزان این پست آخر زایمان هستش که با عرض پوزش رمزی می باشد. اول این سوال منو جواب بدین بعدش برید ادامه مطلب.

این مطلب توسط نویسنده آن رمزگذاری شده است. برای مشاهده آن احتیاج به وارد کردن رمز عبور دارید. نوشته شده در پنجشنبه 29 خردادماه سال 1393ساعت. پسرکم دو سال و نیمه شده و منبع شادی و انرژی من و سعیده و اطرافیان. یک دوره خیلی عظیم شده بودم ولی الان دارم از خودم راضی میشم. گاهی خوبم گاهی غمگینم گاهی شادم گاهی عصبی گاهی آروم.