این روزها چیزی باقی نمانده است. و من همین جای همیشگی. حسرت روزهایی را که تو و باران مهمان زندگی ام بودید. هر چیزی را هم که از یاد ببرم. تو تا ابد خواهی ماند. شباهت تو و باران در این است. که زمان آمدنتان معلوم نیست. هر روز و هر ساعت را باید منتظر آمدنتان ماند. ولی تو اگر دیر کنی. نمیدانم چه بر سر من می آید. نمیدانم چه بر سر درخت کنار پنجره می آید. اگر یکی از همین روزها نیایی. و باران مهربانیت نبارد بر من.

از این که به وبلاگ من سر زدین ممنونم. امیدوارم از وب من لذت کافی رو برده باشین. نظرم یادتون نره ها! هفته چهارم خرداد 1392.

غرق در سکوتی دلتنگ! در اعتماد شکستهی طوفان. بر چشم ابری آینهام نشسته بود. از آن عمودیان بیاصالتی بود. که با گرز سنگین ظلمت. بر جمجمهی خستهی ذهن من میکوفتند. کسی مرا به خود نمیخواند. جز سایهای عقیم از نقطهای معدوم. چراغ های مبهم مذموم! گونه هایم از سیلی محکم تعصب. دست بر آن معصومیت سوخته نهادم و. کنار درهی پرمخاطرهی سقوط ایستادم. خاک گرسنه سیر شد . دیگر در این سرزمین بیعاطفه. جایی برای ماندن من نیست .