یه جایی مابین خواب و بیداری. صدای کودمی را میشنوی که دور خانه میدود و فریاد میکشد. چشم ها را میبندی نمی خواهی بیدار شوی. سرت رو تو بالشت فرو میکنی. صدایی مادرانه به فریاد کودکش را می خواند. پتو را محکم روی سرت میکشی. در اتاق آرام باز میشود. دختری ۱۹ ساله را میبینی که آرام پاورچین وارد میشود کیفت را بر میدارد که با آن به دانشگاه برود! سرت را در بالشت فرو می کنی می خندی! خیلی ساده است. اینجا خانه است! و تو در خانه ای. چه قدر دلتنگ همین سر و صداها و خانه بودی.

از آن صبح هایی بود که یک جورخاصی سر حال بودم. با ماشین رفتم تا دم در و پیاده شدم. چند لحظه خیره ماند به صورتم. صحنه ای به سرعت باد از پیش چشمم گذشت. علی من را هل داد و من محکم خوردم به مهدی.

راستش از دنیا هیچی نمیدونم ولی میدونم که دنیا هست تا وقتی که من هستم. میدونم که دنیا جاییه که من هستم. پس این دنیایی که تجربش می کنم فقط مال منه. توی دنیایی که مال منه فقط اونچه در رابطه با منه مهمه. اینجا هم جاییه که من برای اینکه خاطرات دنیام از یادم نرند اونا رو بی هیچ رودرواسی توش مینویسم. همونجور که هستند! شاید با گفتن بعضی حرفا هم دلم آروم میشه. شاید! راستی تویی که داری این وبلاگ رو میخونی بدون که تو هم قسمتی از دنیای من هستی. زندگی به سبک یک رمان.