در من هزار قافله تکرار می شوند. مثل سگهای هار دوستت داشتم. پرسه زدم خیابان هایت را. پرسه زدم درد هایت را. و هر کثافتی که بوی تو را می داد. پرنده ای باشم که در ایستگاه قطار. آوازش را گم می کند. رد پاهای رفته را می بوسد. و خبری از سگپرسه های شبانه نیست. بوی رفته ی باز نمی گردد را می دهد. درد پلک هایم را بر هم می فشارد. اینبار سگ هاری سینه ی چپم را پاره پاره کرده ست.

كه نه زلال آب مي داند. و نه سردي شبهاي خزان. حالا سرد و بي جان. و نه جريان ياد كسي در آن جاري. فرياد هاي خفته در گلو. از چهره مادرش پیدا بود که هنرش به پختگی کامل نرسیده است و این دومین بچه اش بود که شاید دو ما پیش به دنیا آورده بود. این هرگز براي آرام كردن سليم تجربه كافي نبود. حالا که سلیم را صدای م.