دراین جنگ تن به تن با دشمن روزگار! یا تیغ بر من میکشیدی. یا تیزی خنجرت را به تن خود آزمون میکردی. به دستمالی سپید دشمن را به میهمانی جنازه ام میخواندی. وتو را به اسارت میبرند. با صدای سنگین زنجیرهای در پایت. نوید ابراهیم زاده پیرشهید 1392.

دستم را بگیر گرمای دستت حتما بیدارم می کند. بخند به تمام گریه هایم. می خواهم بخوابیم با هم. ظ ; شنبه ٩ بهمن ۱۳۸٩. آرام است این تنهایی سنگین که دوشم خرد شد اما صدایی نیست. تمام روزها تن های تنهاییم. من و این هم زبان سرد. ای وای تنهایی چه ما من. که گویا سالیان سال صاحب خانه ای در من.

ما مست از سخنانی هستیم که هنوز به فریاد در نیاورده ایم. مست از بوسه های هستیم که هنوز نگرفته ایم. از روزهایی که هنوز نیامده اند. از آزادی که در طلبش بودیم. از آزادی که ذره ذره بدست می آوریم. پرچم را بالا بگیر تا بر صورت بادها سیلی بزند. حتی لاک پشت ها هم هنگامی که بدانند به کجا می روند. زود تر از خرگوش ها به مقصد می رسند. این چه سکوتی است مرا می برد. این چه متاعیست مرا می خرد. کیست چنین می بردم سوی دوست. می کشدم هر طرفی بوی دوست.