تقدیم به تمامی زنان عاشق سرزمینم. من دیگه به وبلاگ پرشین بلاگم دسترسی ندارم. خواستم بگم ازین به بعد همینجا باهام در ارتباط باشین. اگر رمزی خواستین بدین یا من چیزی نوشتم بیاین همینجا. البته که خیلی سوت و کور شده این بلاگستان ولی خوب بازهم یه راه ارتباطیه باهاتون که دلم نمیخواد از دست بدم. خلاصه آخر هفته هم یه تولد خانوادگی گرفتیم که طبق معمول بابا کیک و سپیده هم یه قاب کار دست .

من یک اغفالگر هستم! رفتن دردناکی بود . اما توان موندن نداشتم . نبودن آدمی مثل امید دردناکه. فکر میکنم به ایمان دروغین سال های پیشم .

این وبلاگ پس از مدتها به زودی به روز خواهد شد .

مرسی که به یادم بودی و ممنون بابت تبریکت عزیز.

دلت رو خالی کن از هر آنچه که زیبایی دنیا رو ازت گرفته. راستش رو بگم اصلا نفهمیدم چطور شد که فردا عیده! یعنی فردا که نه . یه پنج ساعت دیگه! همسری هم دیگه حوصله اش از خرید کردن سر رفته و نمیشد مدام بکشونمش این مغازه اون مغازه.

از روزهایی می نویسم که بر من می رود . من باز هم خواهم نوشت . و باز هم سلام به همه دوستام . ممنونم به خاطر کامنتهای پست آخر . عسل خانومي و آرش خان.

بستنی فقط وقتی بستنی میشه که شکلاتی باشه! نمي دونم دنيام چه رنگي شده! گاهي وقتا اتفاقي ميام اينجا بعضي وقتا وب هاي روزمره رو مي خونم و حتي گاهي هوس مي كنم اينجا بنويسم مثل حالا! پنجره ي اتاقم رو هنوز دوست دارم ولي نمي دونم تا كي دوستش خواهم داشت. كاش امسال تابستون طولاني تر بشه.