راه سنگلاخ است و گام های من سست. دلم را پاره پاره می کنم. خیس می شود نگاه آسمان. آه دوست در من دمیده است. ظ روز یکشنبه ٢٩ شهریور ۱۳۸۸. هیچکس دیگر دلش برای تو نمی تپد. آدمیان دست در گریبان خاک گرفته اند. سهمشان را از دنیا می خواهند! کسی اینجا چشم انتظار تو نیست . ستم برخود می لرزد! بغض پیکرم را می لرزاند. تن خونین برادر نقش زمین شد.

بروید ای دلتان نیمه , که در شیوه ی ما. یکی از اهداف اصلی ایجاد اندیشه توانگر , بررسی ناهنجاریهای اجتماعی و اخلاقی است که اکثر ما هر روز شاهد آن هستیم . هم وجود ندارد که جلوی آنان را بگیرد.

بعد از چند روز فیس بوکم و چک کردم این دوست قدیمی من و پیدا کرده بود و جالبی بود که آن هم بود. ولی بعد از چند سال چت کردن فایده ای نداشت. گوشی و برداشتم و بهش زنگ زدم. 1 ساعت با هم صحبت کردیم. خیلی از دوستان ازدواج کرده بودند و حتی بچه هم داشتند. باورم نمی شد چرا انقدر همه چیز زود گذشت. واقعا مهربانی هایی نرگس مثل یک خواهر بود و شاید مقصر این جدایی من بودم. تو این روزها بهترین هدیه ای که می تونستم بگیرم پیدا شدن چنین دوست دلسوزی بود. تقصیر من نبود باور کن! از طرفی من .

فرصتی نیست باید تمام نقاب ها را بردارم من تا من شدم فاصله ای ندارم. وبلاگ نویسی یه فرقی با عضویت تو فیس بوک داره معمولا وبلاگ نویسا با اسم و عکس خودشون وارد این فضا نمی شن و درد دلشون برای دوستایی که نه دیدنشون نه می شناسنشون البته همه اینطور نیستن ها. به هرحال بعد از دوسال فرصت شد با چهره و اسم بهترین دوست وبلاگ نویسم آشنا شم. جالب بود فکر کن تصویرش چقد با اونی که تو ذهنم ساخته بودم فرق داشت. نمی دونم سرم شلوغ بود که اینجا نمیومدم یا اینکه حوصله ش رو نداشتم . بچه تخس رو هم آره.