بعد از مدت ها . الان هم بخش روماتولوژی هستم. شنبه اولین کشیک اورژانس این ماهم بود که بازهم بسیار شلوغ بود و مورنینگ خوردم و اولین کیس مطرح شد.

بعد از مدت ها . بخش داخلی با همه خوبی ها و بدی هاش تموم شد. و حالا بخش جراحی ام به مدت دو ماه. شنبه ها با یه استاد راند داشتیم و دوشنبه ها گرند راند بود و همه اساتید میومدن و همه مریض ها ویزیت میشدن. یک شنبه ها و سه شنبه ها هم درمانگاه بودیم. ٢٨٩- و این جنین بود که دوران اینترنی شروع شد.

من به تنهایی این پیله قناعت دارم. هرچه کرم است که پروانه نباید بشود. آینده ای در حال خروج از ابهام. بلند آسمان جایگاه من است. به به چه خانوم دکتری. ثانیه هایی شبیه راز تولد. جوراب پاره و انگشت آزاد. خاتراط یک دکطر باصواد! خاطرات یک پزشک قانونی. خانوم چاق و آقای کچل. دکتر ف در مسیر پزشکی.

دنیا از پشت پلک های من. دست نوشته های یک سپیدجامه. تنها ماندن همسری که زمانی خاستگاه عشق و امید بود و اینک با مطرح شدن یک بیماری لاعلاج رو به پیشرفت پایه های زندگی شیرینش به لرزه درآمده و زخم تنهایی به انبوه جراحات دردناکش افزوده شده بود. اینجاست که مساحت زیر نمودار عشق مادر و فرزندی , عشق همسری , باطول مصیبت و عرض حقیقت محک می خورد مساحتی که در بسیاری موارد رو به کاهش است و مطلقی که دیگر مطلق نیست.

یکی از مزیتهای خانه تکانی روبرو شدن و محاصره شدن با خاطراته. همونایی که شاید ازشون فرار میکردی یا گمان میکردی زمان زیادی گذشته و دیگه خیلی برات خاطره انگیز نیست. همونایی که تو یک دوره زندگی حسابی مشغولت کرده بود. شاید بشه دست نوشته ها رو پاره کرد و انداخت دور. شاید بشه سراغی از افراد دخیل در آن خاطرات نگرفت و همه رو به باد فراموشی سپرد. شاید بشه گفت گذشته ها گذشته. شاید بشه به عکسها و فیلمهای اون دوره مراجعه نکرد. اتفاقی که برای من افتاد. همه و همه من رو برد به دوران قبل.