گلی بودم سفیدکه به پاییزپناه برد. قلب من اما شکست و مرد. تا که باران خورد بر دشتش. عاقبت با هق هق گریه. او رسید به جوی پرآب و. حال من ماندم و تنهایی. آمدم به کوچه ای باریک. درنهایت گل سفید جان داد. اینجا بی برگ و بر ماندم.

وإ ن ی کاد ال ذین ک ف روا ل ی زل قون ک ب أ بصار ه م ل م ا س م ع وا الذ کر و ی قولون إ ن ه ل م جنون و م ا ه و إ لا ذ کر ل لعال مین. دو ماه با تو . ما میتونیم و میسازیم . یک ماه با تو . هیچ همراهی جز تو نمیخواهم . نامه هایی که هرگز پست نشد. با تو هیچوقت از ش ک نخواهم گفت. تولدت مبارک قاب زندگی من . و بدتر اینکه نتونین ک.

از د ل تا قل م. گاهی سکوت را باید نوشت . زندگی یک گ ل سرخ. که من از بوته ی احساس خودم می چینم. لب یک پنجره ی آبی چوبی. به تماشای جریان سرخی اش می شینم. لب این پنجره تا این گ ل هست. می توان تا قله های اوج رفت. می شود پرنده بود و از در ه های غم گذشت. وقت آزادی پروانه ی عشق. که تو از عمق وجود در پیله ی دل پروردی. از برای آزادی اش مهرش از دل افکندی. از عشق خود دل کندی. می رود از کنار تو. پا در این رود گذاری تا همیشه در جریانی. ور نه از دور ببینی از قافله جا می مانی.

به نام خدایی که همه ی دارایی من است. تکیه دهم به آن وبیخیال همه ی دنیا دلتنگی هایم را ببارم.