به تو گفتم حذر از عشق ندانم. سفر از پیش تو هرگز نتوانم. دوستان عیب کنندم که چرا دل به تو دادم. باید اول به تو گفتن که چنین خنگ. سالهای تکرار عاجزانه ی کلام با من بمان. سالهای انتظار محال میوه ی ارغوانی خورشید. سالهای بی دوامی سخن های شیرین آدمکهای بیمار. سالهای به باد سپردن خاکستر کاغذها و باور روان دائم یک حماقت بودن! تمام زندگیم را زیر دندانهای فشرده ام تا صبح می جوم! و من در کدو.

ناگهان چقدر زود دير می شود. آه! عوض اينكه وايسی اينجا چپ چپ منو نگاه كنی برو يه فكری به حال اون مغز خرابت بكن. چند روزه حسابی کلافه شدم. تازه متوجه شدم که جد بزرگم اهل شعر و ادبيات بوده! آخه هفته پيش بابام دفترچه قدیمی رو به من نشون داد که تا حالا نديده بودم. و بهم گفت که مال پدربزرگ پدربزرگ اش بوده و دستنويسه. داخلش کلی شعرهای زيبا نوشته شده بود ولی بعضی از اونها تا حدی ناخوانا بودند.