من و حوضم و ماهی هام. از گونه هایم شروع شد. و فرقی که از وسط باز کرده بودم. و موهای حنایی ام که پشت سرم جمع کرده بودم. می رسید به دو بند سیاه. ولی گونه هایم سرخ بود. تارهای آشفته ی مو روی شقیقه هایم تاب می خوردند. آینه تصویری از من قاب گرفت که مادر بود. زن 25 ساله ای بود با آرامشی مادرانه. روی شکمم دست می کشم. روی این ضربان ممتد زندگی. به یاد می آورم که فرزند من پدر ندارد. و به مریم فکر می کنم. که شاید او هم آبستن همین درد بود.

قلنج صفحه خوشامد گويي بلاگفا. وه كه چه فازي داد. كه هنوز نتونستم قلنج روحمو بشكنم. آره نوشته شده در 3 سال بعد از خودم. زمينك محصور شده اي سقف! تو را با برف سال هاي دور. وقتي كه آخرين برف ذوق را. بر زمين وقايع هبوط كرديم. با ذوب ذوق آخرين برف. زمينك محصور شده اي بام كودكي.

یک واژه بسیار زیبا وجود دارد. خب بالاخره کلیه امتحاناتمون ختم به خیر شد و دیشب جنازمون رسید تهران.

زندگی صحنه یکتای هنر مندی ماست. زندگی صحنه یکتای هنرمندی ماست . اما چند وقته دارم یه چیزهایی رو عوض می کنم توی خودم , شاید آخرین تغییرهایی باشه که بتونم تو خودم انجام بدم. واسه ی اینکار احتیاج به یه جایی داشتم که راحت باشم. که از شهریورماه سال 82 تا امروز با من موندی. سلام به نوشتن دوباره .