تا رود آفتاب بشوید دلتنگی مرا. باران که می بارد تو می آیی. باران مهر و ماه و آئینه. باران شعر و شبنم و شبدر. باران که می بارد تو در راهی. از دشت شب تا باغ بیداری. از عطر عشق و آشتی لبریز. با ابر و آب و آسمان جاری. تا عطر آهنگ تو می رقصد.

نالد به حال زار من امشب سه تار من. نمی دانم پس از مرگم چه خواهد شد . نمیخواهم بدانم کوزه گر از خاک اندامم چه خواهد ساخت . گلویم سوتکی باشد به دست کودکی گستاخ و بازیگوش. واو یک ریزو پی در پی دم خویش را در گلویم سخت بفشارد . و خواب خفتگان خفته را آشفته تر سازد . شکند هر دم سکوت مرگبارم را. قو ت راه رفتن بر روی زمین را به من داده ای .

از صدای سخن عشق نشنیدم خوش تر. یادگاری که در این گنبد دوار بماند. به تو می رسم از این شب نیلوفری. به تو می رسم من از این راه خاکستری. ساقیا آمدن عید مبارک بادت. کربلا بوی خدایی می دهی. خشونت دنیا به یاد داد دوست بدارم. سایه روشن خاطره های دلتنگی. دنیای من پر از عکس و حرف نگفته.

بیش از اینها می توان خاموش ماند. خیره شد در دود یک سیگار. خیره شد در شکل یه فنجان. می توان با پنجه های خشک. پرده را یک سو کشیدو دید. گاری فرسوده ای میدان خالی را. با شتابی پر هیاهو ترک می گوید.