این قافله ی عمر عجب می گذرد. خواب ديدم اينجايي پيشم نشستي. دستاتو توي دست من گذاشتي. خواب ديدم اين بار ميموني نمي ري. تو گوشم از عشق ميگي و مي خوني. بهار بودو عشق بودشو شقايق. من بودمو تو بودي و يه قايق. چه خوابي بود چه حال و احوالي بود. شرمنده ام بابت كم بودن هايم. اول اينكه دوستاني كه وبلاگ قافله ي عمر رو لينك كرده اند لطفا خبر بدند كه من هم لينكشون كنم. زيرا در بعضي از وبلاگ ها ميبينم كه بي خبر لينك شده ام.

تنها جایی که باید باشی و ندار مت کنار م است . من فقط یک کمی خاک بودم همین. یک کمی خاک که دعایش. پر زدن آن سوی پرده ی آسمان بود. دیدن آخرین قله ی کهکشان بود.

گاهی آدم نمیتواند حرف بزند. یعنی توان حرف زدن ندارد. فقط دعا میکند و و از خدایش کمک میخواهد. یه قسمت هایی از دنیام خیلی صورتی و. حق نداری به آبنبات خوردن. آخه هیچوقت حس من تو اون لحظه رو. عشق بستنی تو هوای سرد با موتورم.

اگه وبلاگی رو واقعا دوس داشتین. چون قطعا اونی که مینویسه. به حضور مخاطباش نیاز داره. هم به حضورشون و هم به. ممنون میشم اگه به وبلاگم سر بزنید و نظر. جواب نظراتون رو میدم دوستای گلم.