هنوز بوی عاشقی می دهم. هنوز نیمی از من به رنگ گذشته. از باران و پرسه های پاییزی پر است. در گذرگاهی که سبزترین یادها. به خون دل هایی جاودانه. از برق گوشه ی چشمان تقدیر سرازیر است. حس مبهم بادبادکی در من است! آنکه تمام تقلایش رهایی از دست کودکی ست. که همه ی امیدش به رقصیدن زیر نگاه سنگین او. خلاف مسیر باد است! ک س ی می آی د ا نگ ار! آنکه ذره ذره گرد طلسم کهنه خاموشی ات را.

تا به رشته ی سخن درآورم. تا ز نای جان بر آورم. گرچه مثل دردهای مردم زمانه نیست. مردمی که رنگ روی آستینشان. جلد کهنه ی شناسنامه هایشان. من ولی تمام استخوان بودنم. لحظه های ساده ی سرودنم. شانه های خسته ی غرور من. تکیه گاه بی پناهی دلم شکسته است. کتف گریه های بی بهانه ام.

با فصل سردی که دست های بی شکوفه اش را. به سر و روی بهار من کشیده است. دست های الهه ای که روبنده ی سیاه بافته از کهنگی و بی عشقی به تن کرده. در خانه من می گردد. و شکوفه های جوانه زده بر تنم را. بی رحمانه پرپر می کند. من قربانی بی رونقی اجاق خانه ای شدم که در آن همه چیز بوی کهنگی می دهد. بوی زمان تنفر از جنس زن. بوی خانه های در بسته و زن های سر تا پا پوشیده ی اندرونی .

بعضی حرفها از بعضی آدم ها. که در 3 قسمت تقدیم حضورتون می کنم. امیدوارم که مورد قبول واقع بشه. منتظر نظرات گرم و امیدوارکننده شما هستم.

تنها نوشته هاي يه تنها دختر. دلم براي خودم تنگ ميشه. ظ توسط ! پيام هاي ديگران . امروز پسرم 3 سالگیش تموم شد. بهش گفته بودم بابا برای تولدت هر کسی رو که خودت دوست داری دعوت کن. می دونستم که بهش خیلی خوش میگذره.