تقریبا ده سال از زمانی که این وبلاگ رو باز کردم گذشته. اولین پستی که نوشتم واقعا فراموش نشدنیه و ان شالله توی سالگرد تاسیس وبلاگ.

امروز بعد از مدتها و از سر بیکاری تو شرکت سری به بلاگفا زدم و خاطره تمام روزهایی که با این وبلاگ داشتم یکی یکی از جلو چشمم گذشت . وقتی تو قسمت وبلاگ دوستان علامت - رو مقابل اسم هفت اقلیم دیدم دلم گرفت. از شماره گواهینامم که ۷۲۷ هست گرفته تا شماره همراهی که شرکت در اختیارم گذاشته و آخرش ۷۷۹۷ هست. از وقتي او آمده کار و زندگي ما را ب.

قسم به قلم و آنچه می نویسد. اکنون هم هست اما به احتمال از واقعیت دور است. آری اینروزها دیگر ثروت جایگاه رفیعی پیدا کرده و خیلی ها ترجیح می دهند قید علم را زده و به فکر راهکار در جهت رسیدن به درآمد باشند.

خیلی فکرکردم که چی بنویسم تا دلم خنک شه. حرف خیلی زیاده که دلم میخواد بنویسم تا بعدها بخونم و بخونن بچه ها اما فکر نکنم فرصت بشه.

گاهی که چشمانمان به هم گره میخورد. لبخندهای عاشقانه ات را احساس میکنم. و همچنان مغرور مانده ای و میدانی. که من به پای تو خواهم نشست تا آخرین نفس. از بودنت حتی با فاصله ها. دلتنگت میشوم و میدانم به من فکر خواهی کرد. در پشت چشمانم با وجودت میرقصم. در آغوش میکشمت و آرام میشوم. صدایم میکنی از دور و صدایت در تمام ذهنم طنین میندازد. حتی این روزها را هم دوست دارم. هم اینکه تو رت میبینم همه ی دنیای من شده. و بدان همچنان دوستت دارم.

اراذل وارد می شوند! بعد از نود و بوقی دارم اینجا از زبون خودم می نویسم. من گلابی کال هستم و خیلی وقته که چرخوندن اینجا به عهده ی منه و بقیه گلابیا به دلایل نا معلوم رفیق نیمه راه شدن و گم و گور. خلیلی وقته می خوام استعفا ناممو بنویسم اما نشد که بشه یعنی دلم نمیومد بخاطر دوستان نتی که از دستشون بدم ولی الان رسما اعلام می کنم. می دونم که با استعفای من زمین به چرخش خودش همچنان ادامه می ده و به کسی هم برنمی خوره و شاید خیلیا هم خوشحال بشن که چه عجب این گلابی بالاخره عاقل شد و برکنار شد. و چه حالی می کردم.