بگذار همین طور سفید سفید بماند. چیزی در صفحه ی فردا ننویس. بگذار زنم فردا را از کیفش بیرون بیاورد. دور کتلت ها سوخته است. فردا را به ما بده. بگذار پازل روز را ما بچینیم. روز را از نو بنویسیم. می خواهیم فردا هیچ شنبه باشد. فردا را خودت خدا باش. یک فردا را فقط باش. حتی اگر شده خدا هم نباشی.

شعرها و نوشته های حمیدرضا واحدی. Normal 0 false false false EN-US X-NONE AR-SA.

شعر و نوشته های محمدرضا واحدی. سیب و حوا- حمید صادقی. ده بود و خان و رعيت و داغ و درفش و زور. اسب و تفنگ و گردنه و ياغي و غرور. زنگوله هاي بسته به ناقوس هاي گور. هر سايه اي هراس سياهي كه در كمين. هر كوچه اي كسالت گنگي كه سوت و كور.

باز هم یه ترانه! دلم میخواد داد بزنم نمیشه. بغض ندیدنت گلومو بسته! صدام کنی دوباره برمیگردم. اگرچه خیلی حرمتا شکسته! تنهای تنها بودم اما باتو. خونه ی دلتنگیامون سقفی داشت. شب که می شد یه دیوونه همیشه. رو بالشم گل ستاره می کاشت. من که خودم خراب خنده هاتم. با خنده هات هی منو جادو نکن! دنیا پر از گرگه نیگا می کنی. چشمای خوشگلت را آهو نکن! قهر می کنی فقط یه چایی نیار! تنها نرو شبا ستاره چینی. گرچه شبا که بر می گردی خونه. منو کنار پنجره می بینی! با تو قدم زدن تو این خیابون. هرقدمش یه شعر عاشقونه است.

دستهای پیرم را در شعر ریختم. مهم نیست چقدر مرا میشناسی. پدرم جهان را درو می کرد. 63سال مادرم را ندیده ام. زیر لذت له شدن بارور می شدند. و اینک شعر خسته ی زمینم. بی آنکه فرشته ای لبم را بو کند. مشق های کهنه زیادی به من دادند. که تابستان هم به مدرسه رفتم. بی آنکه پدرم چیزی بداند. شناسنامه ام را به اسیاب می دهم. برهنگی شعر به خودم می اید.

در انجماد سربی وسرد اتاقها گرمم نمی کند هیجان اجاقها. هرروز در حوالی من خرد می شوند از انفجار بمب درونم عراقها. در کفه موازنه زندگی عجیب از حد گذشته اند ضریب طلاقها. دارم از این مشاجره ها پیر می شوم دیگرپراست گوشم ازاین واق واقها. دف می نوازدم شش وهشت ملایمی کل می کشند در سرمن اتفاقها. دم دم د دم د دم د د دم موج می زند می چرخم ازسماع همین اشتیاقها. از عاقبت بخیر دعاهای مادرم روزی سپید مانده در انبوه عاقها. بوی گلاب پیرهنش التیام کرد درمان پیرچشمی ام ازاین فراقها. تمام حرف دلم را نگفته ام برگرد مرا به این.