این ردپای منه و تا آخرین نفس راه میرم. این روزا زندگی همه همینه. بازم سال تازه حس و حال غم داده. باز امثال من و تو که مثلمون زیاده. که هرروزمون هنوز عین دیروزه. همه رویاهامون تو گذشت زمان می سوزه. همه بهم میگن میری از دست. همه فرصتاتو میدی از دست. ولی شایدم تقصیر من نیست. چون رو به هر راهی میرم به روم بسته ست. یه وقتایی یادم میره الان کجام. حس میکنم پاهام از زمین جدان. ساعتها به یه نقطه خیره میشم. تموم رنگای روشن رنگ تیره میشن. دیگه یادم میره لبخند بزنم. باورم نمیشه که این آدم منم.

بسلامتی سیگارت ک تنها همدمه زندگیت ک ن تنها یاره تنهایته. رودی نیست که به دریا بریزد. این تو بودی که باختی نه من. من کسی را از دست دادم که دوستم نداشت. تو کسی را از دست دادی که عاشقت. دخترايي هستن که محبتي از پدر نديدن ولي تو کوچه خيابون هم دنبالش نگشتن.

از صدای سخن عشق ندیدم خوش تر . نمیدانم چند روز یا بهتر بگویم چند سال . اما عمر من بدجور گذشته است. نمی گویم به غفلت گذشته است نه. افسوس که به تنهایی گذشته است. روزگاری در اینجا شوری برپا بود. از عشق سخن میراندم و بودند دریا دلانی که قایق تنهاییم را در خود جا میدادند. اما اکنون حتی قطره ای هم نیست تا تشنگی ام را برطرف کند. از صدای سخن عشق ندیدم خوشتر یادگاری که در این گنید دوار بماند. شاید دلیل خوبی است که به خود جسا.

بیا لبخند بزنیم بدون انتظار هیچ پاسخی از دنیا . و همچنین عرض عذر خواهی دارن خدمت دوستان محترم . و عرض تشکر بابت نظراتشون کلی بووووووووس. و یه عذر خواهی ویژه برای آرش.