هر شاهدی که در نظر آمد به دلبری . در دل نیافت راه که آن جا مکان توست. امروز همه تویی و فردا همه تو. ای در دل من اصل تمنا همه تو. ای در سر من مایه ی سودا همه تو. هر چند به روزگار در می نگرم. امروز همه تویی و فردا همه تو. آن گونه می خندد كه گویی هیچ از این غمها نمی داند. این چهره ی گم گشته در آیینه خود را نمی داند. آیینه در تكرار پاسخ های خود حاشا نمی داند.

گاهی اوقات دلم خیلی تنگ می شود. ای کاش باز میشد وقتی با گریه از خواب بیدار میشدم او را صدا میزدم. با دلواپسی می آمد و مرا در آغوش می کشید چه لذتی دارد گرمی آغوش مادرم. ای کاش موهای پدر همیشه سیاه می ماند و بدنش تنومند. ای کاش باز می شد مثل اولین بار عاشق شد و تنها دغدغه ام ایستادن. سر کوچه مدرسه پیش دانشگاهیمان بود برای دیدن او. و باز هم وقتی به من میرسید تمام عضلات بدنم بی حس. و نمی توانستم چیزی بگویم. به قولی گاهی چقدر زود دیر می شود. برای دیدنت احساس من مسلمان شد.

از دوری تو ای گل پروانه فغان دارد. باز آی و ببین این دل از داغ نشان دارد. این حسرت و آه و درد آتش زده بر خرمن. از دوری تو ای یار این باغ خزان دارد. امشب شده ام شیدا ای دلبر رویایی. آه این شب شیدایی خورشید نهان دارد. از عشق تو سر مستم وز لعل لبت مستم. وین عشق گرانمایه نه جا نه مکان دارد. غایب شده اید اما من دانم و آگاهم. این ملک سلیمانی گنجی به میان دارد. تنگ است دلم اما اینک قلمم فرسود. از غصه این غربت نه جان نه توان دارد. دیگر نه رمق دارد نه نای نوشتن را. با آمدت آقا هم این و هم آن دارد.