من به ندرت پيش مي آيم. صداي زنگوله ي گوساله در خيابان هاي شلوغ. به آفتاب سلامي دوباره خواهم داد. زندگي از آن من است. تا زندگي كنم آن را به شيوه ي. از بس به تاريكي دشنام دادم دل روشنايي ام گرفت. فرد موشه ي ۱و۲ در پست هاي قبل هنوز جول جول ميكنند. شب رفت و آفتاب در آمد. خورشيد از نقاب در آمد.

وبلاگ مشترك حسن سرداري و فاطمه ابراهيميان. چشم هاي قهوه اي تو.

یک تکه ریسمان در دندانه های چرخ دادگستری. پنهان مشو که روی تو برما مبارک است. نظاره تو بر همه جان ها مبارک است. یک لحظه سایه از سر ما دورتر مکن. دانسته ای که سایه عنقا مبارک است. ای بستگان تن به تماشای جان روید. آخر رسول گفت تماشا مبارک است. ای صد هزار جان مقدس فدای او. بر خاکیان جمال بهاران خجسته باد. بر ماهیان تپیدن دریا مبارک است. تا نزاید بخت نو فرزند نو.

نمی دونم چی بنویسم نمی دونم چه جوری شروع کنم. نمی دونم از آخرین پستی که نوشتم چند روز گذشته ولی مطمئنا هفت. باورتون نمیشه چقدر دلم برای غزل نوشتن اونم آن طرف تر از افق تنگ شده بود. امشب دوباره ابری ام اون قدر ابری که میتونم تا صبح بشینم و بنویسم! نمی دونم چرا این قدر بازار وبلاگ نویسی راکد شده من فکر میکردم فقط من نمیام انگار بقیه هم تو این مدت وضع بهتری نداشتن پس احتمالا هر چی که الان بنویسم مورد استقبال قرار.