تا اطلاع بعدی فقط در وبلاگ. با لپاي قرمز و پيرهن گل گلي. يك شوق شبيه نامه را تا كردن. يا كفش سپيد جق جقي پا كردن. وقتي كه تو را شناختم فهميدم.

جهان درتقدیر هیچکس فردایی را ننوشته است. وقتی که حرف داری و از ترس ساکتی. از اینکه مدت زیادی تاخیر کردم شرمنده ام. و از اینکه بعد از مدتها بروز شدم خوشحالم. شما را به خواندن این شعر دعوت می کنم. بیهوده نیست يک يک لبخندهایتان. باور کنید گول شما را نمی خورم. دیگر برام رو شده ترفندهایتان. با رشوه های خرد و کلان پیش این و آن. سرپوش می زنید سر گندهایتان. پشت قیافه های به ظاهر درست کار. پنهان نموده اید زد و بندهایتان.

اما زمان صلح است و این افسر جوان ارتش احساس بیهودگی میکند. نوشته شده در شنبه نهم مرداد ۱۳۹۵ساعت توسط محمد همتی. که در انفجار یک بیخبری. این آدمیست که بیقرار میشود.

هر چند او نخستین کسی بود که در مسیر نوشتن دستم بگرفت و پا به پا برد .

چه خوب می شد اگر اشکهای من اثری داشت. نبودنت به کدامین زبان زنده ی دنیاست. که هر چه ترجمه کردم عذاب بیشتری داشت. همیشه رود سر راه خود به دامن دریا. به سبزه ها به درختان خسته هم گذری داشت. وگرنه راه به مردابهای بی ثمری داشت. پس از تو آه زمینگیر شعله های سیاهم. غزل به امنیت چشم تو فرود میامد.

این بار دوست ندارم پستی طولانی داشته باشم. برشانه های خسته ی مردی بدون شرح. مردی بدون نام بدون نشان بدو. ن یک شناسنامه ی فردی بدون شرح. مردی غریب و تنها در نیمه های شب. حتا بدون سایه ی سردی بدون شرح. یک کوله بار لبریز از عشق و عاطفه. بر دوش های کوخ نوردی بدون شرح. مردی که ذکر نامش اعجاز می کند. چون نام ذات اقدس فردی بدون شرح. مردی که کوفه کوفه دلش زخم خورده است.