حرف های خودمونی عاشق و معشوق. به خدا حافظی تلخ تو سوگند نشد. که تو رفتی ودلم ثانیه ای بند نشد. لب تو میوه ممنوع ولی لبهایم. هر چه از طعم لب سرخ تو دل کند نشد. با چراغی همه جا گشتم وگشتم در شهر. هیچ کس هیچ کس اینجا به تو مانند نشد. هر کسی در دل من جای خودش را دارد. جانشین تو در این سینه خداوند نشد. خواستند از تو بگویند شبی شاعرها. بنظرم وقتی عشق و دوستداشتنی نباشه نمیشه زندگی کرد.

چقدر دلم برای پیرمرد تنگ شده. چه دلتنگی غریبی دارم اینجا. پراکنده گویی های گاه و بی گاه. آرمین شیشه مربا رو بفرست بیاد.

ناگاه اجل از کمین درآید که منم. چشم انتظار بوسیدن دست های مادربزرگ. مرثیه ای برای یک رویا. صندلی ها دور هم جمع می شوند. بر دوستت دارم هایی که به هم نگفتیم. این مرد که هر روز. دم غار من جا می گذارد. ببین بنان چطور با صدای من بغض کرده! هرکس که دید ر.

همیشه یک اتفاق کاملن ساده. معادلات کاملن پیچیده را به هم می ریزد. تا برفی دوباره نفس گیر تعطیل است. مطمئنن به وبلاگ دوستان سر خواهم زد و منتظر خبر به روز رسانی وبلاگ دوستان از طریق ایمیل هستم. نوشته شده در چهارشنبه ۲ مرداد ۱۳۸۷ ساعت ۱۱ ق. 4غزل از سولماز برزگر در سایت نیمکت. مقاله ی آنیما و حافظ از سولماز برزگر در سایت دیگران. به یاد پاییز های عمر اسکیمو.

این وبلاگ توسط هیچ کدام از شاعرانی که آثارشان در اینجا ارائه می شود اداره نمی شود. می آید و برمی گردد. وسط عشق و بلا تکلیفی. مثل یک کوپه ی بی پنجره ام. مثل یک صندلی رو به عقب. سر از کار پیراهنت در بیارد.

سری روی سینه باد کرده. و مردی چشم دوخته گوشه ی دلواپسی دختر بی چادرش. چقدر با شک جمع می کرد. تمام سالهای رفتنم چقدر دور افتاده از هم. تمام روزهای پاره پاره توی دستان مردی که پر از شک بود. من از عکسها بیزارم . دوست داشتم عرض ارادتی پس از چندین روز خدمتتون داشته باشم. به کسی که پاییز را خواند. با دفاتری که سفید است.

بیابان را سراسر مه گرفته است. ما خانه بدوشان غم سیلاب نداریم. کند نگاه تو آغاز تا فسانه گری را. به یادم آورد افسانه ی فسون و پری را. تو پاک می کنی آخر ز متن حافظه ی شعر. دوباره فرصتم از دست رفته بود و نگاهم. برای او همه ی فصل های در به دری را.