حال مرا آخرین برگ پاییز می داند. برای خانه ای که تو نیستی. دوشنبه ۱۹ مرداد۱۳۹۴ 13 آرش امینی. تخت دو نفره نمی فهمد. وقتی نیستی بقیه خانه اضافیست. دوشنبه ۱۹ مرداد۱۳۹۴ 13 آرش امینی. مرگ از رگ گردن به تو نزدیک تر است. از مرگ به تو نزدیک تر. یکشنبه ۱۸ مرداد۱۳۹۴ 15 آرش امینی. از لباسهای چروکم می فهمم. از جهیزیه ات که ناقص می شود هر بار. از طعمی که رفته از غذایت. همین که حرف نزنی کافیست.

اینجا می شود خانه كرد. آذین بست و خوش پوشید. سیب سرخ آورد و كمی اشتیاق! می شود گوش داد و صدای گام های مسافر را شنید . اینجا می شود میزبان شد عابران پر امید را . اصلا نظرات این پست رومیبندم تا برید پایین ننننننننننن. ولی به تکیه گاهی نمی اندیشم. چشمهایم تر هستند و قرمز.

برای مردن آفریده شده است. همه چیز و همه کس را. تو که قصدت پا ش ستن بود. تو را بیش از من دوست دارد. مرا به سوی او ببر. تا نخست او را بستایم. و من ماندم و خوابهایی معط ل. غمی دست او ل! زنگولهاش چه آهنگی دارد! .

دنیای کاغذی ام راخیس کرده بود. شب گردی ام پی دیدار آسمان. مادرم آسمان بود وآسمانی شد. وتو همزاد من شدی باران. عجیب تر ازخود دی ,خودباران. من زیر باران نشسته ام. وتا خود باران دویده ام. دست های کوچک پرسه های خیال مراباران گرفته بود. روز تولدم,میبرد باخودش دخت آسمان. شاید زمانی باشد برای بازگشت.