این سهم چشم های من است. نمی دانم چرا امشب واژه هایم خیس شده اند. مثل آسمانی که امشب می بارد. بر لبه ی پنجره ی احساسم می نشیند. و چشمانم را نوازش می دهد. تا شاید از لحظه های دلتنگی گذر کنم.

خط خطی های کودکی ام را گم کرده ام. که با هیچ کس نداشتی.

دو ثانیه با مامانم دعوام شد. دوست عجب امنيت خوبے ست . ميتواني با او خود خودت باشے . بے خجالت با او در ميان بگذارے ! از حماقت هايت بگویے . تا خستگے ات را با او به فراموشي بسپارے ! به سلامتی همه دوستهای خوب.

در حسرت بوسه های تو پوسید. این دنیا ظرفیت عشق های فوق العاده را ندارد. همیشه لازم نیست راه دوری رفته باشی. یکی بود ولی یکی نبود. چگونه به دوش کشید بار این همه نبود آن یکی را.

إ ن ر بي ع لي كل شيء ح ف يظ. طلوع میکند آن آفتاب پنهانی. ز سمت مشرق جغرافیای عرفانی. کسی که که سبز تر است از هزار بار بهار. کسی که نقطه آغاز هر چه پرواز است. تویی که در سفر عشق خط پایانی. تویی بهانه آن ابرها که می گریند. بیا که صاف شود این هوای بارانی. تو از حوالی اقلیم هرکجا آباد. بیا که می رود این شهر به ویرانی.