به خاطر زنان زیادی که می شناسم. به هر کجا که دلت خواست می کنی لانه. و نیستی نگران اجاره ی خانه. چه خوب می شد اگر بال داشتم. همیشه بار گرانی است روی این شانه. تو هم شبیه من اما صبور و کم حرفی. نه مثل این همه گنجشکهای پر چانه. گذشت زندگی ام پای چرخ خیاطی. برای دوختن یک لباس مردانه. دلم خوش است که در چشم دیگران م ردم. من این زنی که پرم از زنان دیوانه. بمان پرنده ی من پیش من نمی مانید. تمام عمر تو و جوجه هات بی دانه. دو ساعت است که خورشید سفره گسترده است. بلند شو پسرم حاضر است صبحانه.

و ب ك م ي م س ك الس م اء . لاحول و لا قوة الا بالله . از بس که چموش هستی و سر به هوا. از جو زمین مدام هستی تو جدا. شاعر که شدی عجیب دیوانه شدی. ای طبع من اینطور نبودی به خدا! باد آمد و آسمان بالای سرم. ابری شد و بارید به چشمان ترم. بین من و آسمان رقابت افتاد. دستی بکشان از کرمت روی سرم. تنها به امید گوشه چشمت بانو. با پای پیاده آمدم سمت حرم .

که حقیقت را بیشتر درک کنی. حجاب ها را پس بزن. تو اگر در سایه نباشی. که به او نمی آمد. من را مگذار من بماند. من را مگذار من بماند. من را مگذار چون غریبی. آواره و بی وطن بماند. مگذار همیشه داغ این بغض. در حنجره ی سخن بماند. بین من و تو همیشه هر درد. رازی ست که کاملا بماند. می خواستم از خودم بگویم.