حرف های دلتنگی از زندگی در کولورادو. چند وقتیه که به شدت آلوده ی فیس بوک هستم. هر کسی از اون به یک منظوری استفاده میکنه. برای من فیسبوک حکم مهمانی هر از گاهی رو داره که میتونم دوستان و اقوامم رو ملاقات کنم و در مکالمه و محاوره شون شرکت کنم. عکس های جدیدشونو ببینم و با لایک زدن بهشون بگم دوستشون دارم. نوشته شده در پنجشنبه یازدهم خرداد ۱۳۹۱ ساع.

که کند نام و نشان را. امیر علی وقتی خوابش میآد. کآن درد به صد هزار درمان ندهم. بیا زیر باران بیاجان بگیریم. من و تو میشیم ما. بیهوده زیستن را نیاز به شمارش نیست.

چون کودکی که ناشیانه دست در اتش برد خواستم ترا. ان سطرها گذشت و حالا این پیری مدام مرگ را زیبا کرده است. انقدر که کوه کنار خانه ام حتی اگر اتش فشان کند از ایوان غروب و. قهوه ای که ریخته ام نخواهم گذشت . من که با ماه از پنجره می امدم روزهاس پشت پیغام گیر گیر کرده ام. دردی است دردی است خونت جوان بماندو پاید پیر شود . چشم از پنجره بر وسعت شب دوخته ام. و به چشمان تو می اندیشم. پیش از انی که سحر. رنگ چشمان ترا پاک کند .

رها کن و به خداوند بسپار. خداوند بعد از سختیها آرامش قرار می دهد. و شبی هست که نباشد پس از آن فردایی. خداوندا تو می دانی که انسان بودن و ماندن . به یاد خدا و مهربانی هایش.