این سهم خستگی چشمان من است . من تو را تابی نهایت . یه عالمه وقته دیگه دستو دلم به نوشتن نمیره. راستش من این خونه رو واسه تنهاییام ساختم . اما همین خونه برام شدم یه وسله که منم مثل همه ی آدما جلوی عشق کم اوردم و عاشق شدم . میخواستم ببندمش اما دلم نیومد . چند بار سعید گفت تعطیلش کن. یه روزی مثل امروز . بازم قراره اینجا برای دلم از تنهایی بنویسم. با این فرق که دیگه دوستای قدیممو ندارم. امیدوارم همشون الان بهترین سرنوشتو داشته باشن. پس می زند تو را.

مردی که به همه چیز علاقه داشت. غنچه از خواب پرید و گلی تازه به دنیا آمد. خار خندید و به گل گفت سلام. خار رنجید ولی هیچ نگفت. گل چه زیبا شده بود. دست بی رحمی آمد نزدیک. گل سراسیمه ز وحشت فسرد. لیک آن خار در آن دست خلید. و گل از مرگ رهید. خار با شبنمی از خواب پرید. گل صمیمانه به او گفت سلام. خوشبختی ما در سه جمله است.

بی تو میمیرم و بی تو خاکسترم. سلام ببخشید دیر به دیر میایم. بارها علتش رو نوشتم و دیگه شاید منم حوصله ندارم چیزی بنویسم. وبلاگم امروز برای این متن آپدیت کردم . نظرات و میبندم چون نمیخوام نظر کسی رو بشنوم. هر کس هر برداشتی از متن داره بزاره برای خودش . روح لطیفم را در لفاف احساسی نازک پیچیده ام. و جسمم را چون کالبدی مملو آرامش و محبت تقدیم نوازش انگشتانت نمودم. دستانم را گرفتی عشقت را نثارم کردی و با شعله های ناب مهربانی ات. دنیای دخترانه ام را زنانه ساختی! من زن شدم در آستانه ی آغوش پر مهر تو.

اميد توهميه که بعضی وقتها در ذهن آدمها بوجود مياد! نوشته شده توسط Rohmamiya.