من از نهایت درد به بی حسی رسیده ام. من خیره به روزشمار کوچیک ساعتم. خیره به تقویم روی میزم. خیره به تلویزیون وقتی میگه. امروز نهم تیر ماه 1394 هجری شمسی . من و دفتر و کتابایی که فقط بهشون خیره می شم. از اون لحظه ای که با حس خوب از امتحان اومدم بیرون. و حس الانم بعد 56 روز هنوز خوبه. من و پریز و شارژر و گوشیم. هر روز بعد امتحان! تموم میشه این عذاب. بهترین 2 سال زندگیم! این 2 سالو با هیچی عوض نمیکنم. بی توجه به اینکه نتیجه چیه! سرم شلوغ تر از اون بود که.

نمی توانم برای من بی معنی ست من قطعا می توانم. حال و هوای عجیب! اوووففف عجب تابستونی بود! زمان میگذرد . نوری راه را روشن میکند . چشمانم را میبندیم رو همه چیز. و نمیدانیم شاید نداشتن اون چیز بهتر باشد . اما گاهی باید بیخیال شد و رفت. واین موقع هست که خدا لبخند میزند. چشمامو بستم از کنارش رد شدم. چشماشو بسته تا نبینه بد شدم. هر کاری میکنم ازم نمیگذره. حسی که بین ماست از عشق بیشتره.

به علت مشکلات وبم من تصمیم گرفتم وبم رو منتقل کنم. 1583;وشنبه ٧ امرداد ۱۳٩٢. پرشین بلاگ بامن لج کرده. ببخشید برای آپام خبرتون نمیکنم. اگه میدونید حتما بهم بگید. 1740;کشنبه ٢٥ فروردین ۱۳٩٢. این شعرها بروند به جهنم. دیوانه ی آن لحظه ام . زیر سرم دست وپا میزند.