از اتفاقهای بلند و تکراری میترسم. وقتی به پشت بام میروم. شکل عوض کرده و آسمان بلندتر شده. و سقوط چیز عجیبی میشود. عابری که از پایین رد میشود به من لبخند میزند. و به خون ریخته شده در پیادهرو نگاه میکند. اینطور وقتهاست که پشتبام وحشت میکند. کلمات از سقف آویزان بودند. این تصویر را هرگز فراموش نکن. نتوانستم از سقف عبور کنم.

این روزها پرم از دلسردی. این روزها پرم از خالی. این روزها گویی مدام تسلسلی بی حاصل را از سرمی گذرانم. این روزها می جویم ونمی یابم. گوهر ماه به گیسوی شب آویخته بود. گل یاس عشق در جان هوا ریخته بود. من به دیدار سحر می رفتم. نفسم با نفس یاس در آمیخته بود.

این نوشته ها اسمش نقد نیست. خاطرات یک گیشا آرتور گلدن. چهارشنبه 21 مردادماه سال 1394. از زمانی که دختربچه کوچکی بود و در کلبه پدر پیر و ماهیگیرش به همراه خواهر و مادر بیمارش زندگی میکرد. از آن بعدازظهری میگوید که بهترین و بدترین روز زندگیش بود. از دیداری که او را در مسیری قرار داد که در انتهایش بنشیند و برای ما داستان زندگیش را بازگو کند. اول اینکه یادداشت پشت کتاب فاجعه است. یک فاجعه داستانی! وقتی کتاب را به پ.

در راستای محور ضد! دیوانه بازی این روح سرگشته تمامی ندارد. و علامتهای تعجب بیخود! به مخ.