من رزمنای خوشبخت بودم که به رود نیل نمی رسید. بپوسید ای استخوان های در ته دریا که سوراخ! بعدها ساکن شد اما به روی خودم چیزی اضافه نشد. این اختراع سکوت بود در ته دریا! پس به درازای عمری به شما میزهای کهنه گفتیم. و مسیرهای نه رفته با تنی رخشنده تر از پوتین یک سرباز. و دلبرانی که با من تا نیمه ی جان می خندیدند و می مردند در تاریکی شب.

می خواهم دلم را بر فرق این سکوت بکوبم. باران یعنی چه کسی بعد از من عطر خیس تنت را در آن خانه عاشق ست. نه حتا اگر نقطه بگذاری تهش. نه حتا اگر سنگ بگذاری جلوش. نه حتا رگش را بسوزی اگر. باز بند نمی آید رفتنت. و روزهای تقویم که می میرند. به دی ماه هم که نرسیدم. و باران که خیس تر عاشقم می کند که می آید. نه تو کوتاه می آیی. نه من که دراز به دراز رفتن توام. و پنجره ی نقطه نقطه و. بازوی برهنه ی تو و. پتویی که سردم بشود اگر. حتا اگر روزها بریزند روی سرم. باز تو پنج شنبه ای.

شعر امروز دوست داشتنی های بسیاری را از دست داده ام تا به شعر رسیدم . نسیم نرمه تکانی می خورد. می رقصاند گل ها را. وسبزه هم به لطافت اندوه لبخند می زند. برای بیان عوالم درونی ام. چیزی بنویسم وزمزمه ای سردهم. تا گوشی را بلکه خوش آید. بگذار یاران گم کرده چراغ. دارم ترانه ی شادی را. برای خوشبختی بازیافته می خوانم. بیرون مان دیگران را می سوزاند. محمد شریفی تیر ماه -1394. نوشته شده در دوشنبه ۲۲ تیر۱۳۹۴ساعت ۵ قبل از ظهر توسط محمد شریفی.

تقدیم به دنیا با تمام بی وفایی هایش. آنجا تمام راه ها به ما هویدا شده و خودمان سرنوشتمان را انتخاب کرده ایم. اصولا آدم ها به شکل احمقانه ای شبیه به هم اند. سال ها طول کشید تا پرواز ک.