و آگاهی رنج است . بعضی وقتها هست که سخت دلم می خواهد دختری بودم عشایری. محله ام دشت بود و کوچه پس کوچه هایم درختان و میدانم چشمه . کارم دوشیدن شیر بز و زدن کره و دوختن سیاه چادر . نگرانی من گوسفندهایش و بچه هایم . نه آگاهی رنج است . اسیر آنچه که خود ساخته ایم و برایمان ساخته اند. تا وقتی تن به قضا سپرده ای اسیری .

دل تنگی هایی که هیچ وقت از بین نمیره و زندگی که از سیاهی در نمیاد. همه ی آرزوهایی که توو مشتمون بود و وقتی مشتمون و باز کردیم بادی وزید و همشون از دست رفت. زنده بودن و نفس کشیدن از اول.

Le chapeau de cow boy.