بعد از یک غیبت طولانی اومدم که خداحافظی کنم. اینجا نوشتن با این حس که یک آشنای خیلی نزدیک داره می خونتم خیلی سخته. الان هم میرم کلاس زبان و روزی ۵ ساعت هر روز سر کلاس به سر میبرم که خوب کلی وقت. اینجا دوستانی داشتم که خیلی روزهای خوب و بد را باهاشون پشت سرگذاشتم. از بحرانهای زیادی با استفاده از راهنمایی ها و دلگرمی هاشون عبور کردم و همیشه بهشون مدیونم.

ೡ ღ لبخند خدا ღ ೡ. ما نمردیم خون دل بخوری. دیگر باید صدایش می زدیم شهید شهریاری .

راستش چند وقتی میشه که اصلا حس و حال وبلاگ رو ندارم. هی زور میزدم که شوق و علاقه شو به وجود بیارم. دیگه همه ی بچه های وبلاگی هم که نا امید شدن از من. نمیان بگن اصلا زنده ای مردی. ولی خدایی اصلا استعداد وبلاگ نویسیم ته کشیده دیگه. همش چرت و پرت می گم. حالا تو فکر یه کار جدیدم. اینکه کلا یه چند وقت از وبلاگ و این حرفا دور باشم ببینم چی پیش میاد. اینجا رو میذارم به حال خودش باشه . ولی مطمئنم که میام دوباره سراغش. کسی هم نمی خواد کامنت بذاره.

لطفا چند دقیقه منتظر بمانید. عشق افریده شده برای! عشق افریده شده برای این که . خداوند عشق را برای ستودن چشمان زیبایت آفرید. و گل سرخ را برای نمایش سرخی لبانت. و تاریكی شب را نشانی از سیاهی چشمانت. و زلالی دریا را به زلالی دل تو. و مرا آفرید برای شناساندن عشق به من. و سكوت را آفرید برای آرامی دل عاشق من. و اینك تورا مانند پروردگار می ستایم.